[1]
تمرین باعث تکامل می شود. این عبارت را اغلب می شنویم به ویژه در ورزش و در فرایندهای گوناگون یادگیری این عبارت کاربرد زیادی دارد. اما آیا این درست است؟ در واقع صحیح تر این است که بگوییم تمرین باعث ارتقاء قابلیت پیش بینی و تصمیم گیری صحیح می شود در حقیقت تمرین ما را در تصمیم ها و عملکرها باثبات تر و با اراده تر می سازد.
ما همان عمل را چندین و چندبار انجام می دهیم تا زمانی که دیگر نیازی به تفکر در مورد انجام عمل نباشد و آن عمل کاملاً به صورت خودکار انجام پذیرد. این دقیقاً همان چیزی است که ما در حال یادگیری پینگ پنگ انجام می دهیم. ما تمرین می کنیم تا زمانی که دیگر نیازی به تفکر در مورد آنچه که انجام می دهیم نباشد و به صورت غیر ارادی واکنش بدهیم. (که در این صور واکنش به موقع و سریع تر خواهد بود)
تنیس روی میز یک ورزش کاملاً سریع می باشد و برای عکس العمل درست ما نمی توانیم زمانی برای فکر کردن در مورد آنچه که انجام می دهیم داشته باشیم. عکس العمل ها لزوماً باید غیرارادی باشند. برای شروع واکنش ها ما تنها با بررسی قسمت ارادی و فرایند تفکر(خود آگاه) می پردازیم. زمانی که ما شروع می کنیم به فکر کردن در مورد ضربه ها و به ویژه تکنیک ها ما با مشکل رو برو می شویم.
قسمت خودآگاه مغز با قسمت نا خودآگاه مغز تداخل پیدا می کند و ضربه تحت تاثیر قرار می گیرد. مشکل این است که واکنش های غریزی به صورت خود کار و قابل پیش بینی هستند. زمانی که با این موقعیت روبرو می شویم یعنی (تداخل تصمیم آگاهانه با تصمی غیر ارادی و خودکار) و مجبوریم خودمان را وفق دهیم چه اتفاقی می افتد؟
متاسفانه ما نمی توانیمخورمان وفق دهیم. ما شروع به استفاده از قسمت خودآگاه مغز می کنیم و سعی در تغییر واکنش های غیرارادی که برای ما طی سالها بصورت خودکار در آمده اند را داریم. نتیجه معمولاً ناامید کننده است.
خوب پاسخ چیست.
راه حل کاملاً ساده، تغییر در روش تمرینمان است. عکس العمل های ارادی که ما نیاز داریم گستره وسیعی از احتمالات را پوشش دهد را در تمرینات طراحی می کنیم. همچنین ما مجبوریم با فرایند ها و سیستم هایی که پیشرفت هوش تطبیقی( توانای سازگاری با شرایط جدید و پیش بینی عکس العمل های احتمالی) را افزایش می دهد کار کنیم و سبک بازیمان را به صورت انعطاف پذیرتر و کارآمد تر در بیاوریم.
چگونه می توانیم این کار را انجام دهیم؟ برای مربیان امر حیاتی است که مطمئن بشوند که بازیکنان آنها از همان سالهای اولیه، فرصت برای تمرین و بازی کردن در مقابل تمامی سبک های بازی و تلفیقی از همه را داشته باشند.
در این روش واکنش( رفلکس) های اتوماتیک، عکس العمل های شرطی شده که بازیکن مجبور است با سخت کوشی به آن برسد، شامل گستره ی وسیعی از عکس العمل هاست که روبرو شدن با موقعیت های جدید را برای او آسانتر می کند. بعبارت دیگر محتوا و روش تمرین مهمتر از چیزی است که ما در ابتدا فکر کرده ایم بویژه در سال های اولیه.
روشهای تمرن باید تغییر یافته و بصورت حرفه ای در آیند مثلاً ما در اروپا مجبوریم که در بازی مقابل بازیکنان آسیایی و بویژه بازیکنان چینی حمله بکنیم. برای این کار ما باید تمریناتی را طراحی کنیم که به بازیکن ما کمک کند تا توپی را که بسوی او می آید مورد ارزیابی قرار داده و به بررسی عکس العمل ها و گزینه های مرتبط با آن بپردازد.
باید ما بعنوان آموزش، تمرینات نا منظم و تصادفی را انجام بدهیم.تنها در این روش است که می توانیم ما هوش تطبیقی را بهبود بخشیم و پایه رفلکس خودکار ( غیرارادی) را محکم تر سازیم.ما به هر قیمتی باید از الگوهای تمرینی که تکامل انعطاف ناپذیری و جمود را تقویت می کنند، اجتناب کنیم.
تمرین موقعیتی نیز جنبه دیگری است که ما باید به بررسی آن بپردازیم و این یعنی توصیف یک نوع خاص از تمرین. هدف بازیکنان پیداکردن بهترین راه حل ممکن در طی تبادل ضربات می باشد.در مراحل اولیه تبادل توپ، مسیر توپ/ جایگزاری از پیش تنظیم خواهد شد.
با این وجود در نقطه خاصی در طول تبادل توپ یکی از بازیکنان مجبور است که در مورد تغییر جای ضربه بعدی تصمیم بگیرد.ماهیت آموزش موقعیتی این است که این تصمیم گیری باید به دقت و با توجه به کیفیت توپ دریافتی ارزیابی شود. بنابراین انتظار می رود که بازیکن بطور دقیق و سریع آنچه را که انتظارمی دهد انجام شود را بسنجد، هر چند که گاهی ممکن است این موقعیت به نفع او یا به ضرر او باشدو بعضی موارد بصورت خنثی برایش باشد.
در این موقعیت یک بازیکن که با یک ضربه خوب از سوی حریف اش مواجه می شود گزینه قراردادی A را انتخاب خواهد کرد. اما اگر توپ که به سمت او می آید ضعیف باشد بازیکن گزینه قراردادی B به منظور بهره بردن از ضربه ضعیف حریف اش انتخاب خواهد کرد. البته هر دو گزینه باید از قبل و در طی تمرینات مشخص شده باشد. بنابراین آموزش( تمرین) موقعیتی نوع خاصی از تمرین با اهداف و مقاصد می باشد و برای بهبود اعتماد به نفس قضاوت و هوش تطبیقی( انطباقی) بازیکن مورد استفاده قرار می گیرد.
معیار نخست این است که بازیکنان درک خودشان از سبک بازیشان را خیلی زود بالا ببرند به یاد داشته باشید که پیشرفت تاکتیکی لزوماً بر پایه ی توانایی های فنی می باشد اگر بازیکن ابزار فنی برای بازی به صورت کارآمد را ندارد اجرا یا عمل کردش هرگز به حد نهایی(سطح بالا) نمی رسد. در سراسر اروپا مربیان باید توجه زیادی به پیشرفت فردی بازیکن به منظور به حداکثر رسانی قدرت شخصی وی داشته باشند.
پیشرفت جهت دار و با درایت، عکس العمل های خودکار همراه با تمرکز بر روی قدرت فردی در دراز مدت بازیکنی با کیفیت بالا را تولید خواهد کرد. با این وجود ما باید آگاه باشیم که بخشی از مشکل در پرورش بازیکنان جوان این است که مدت زمان لازم برای ساختن مغز(پخته شدن) نوجوان در حال بلوغ زیاد است.
بطور معمول مغز تنها سطح کاملی از پختگی را در سنین۲۴ الی ۲۶ سالگی بدست می آورد که توضیحی برای تصمیم گیری های ضعیف توسط نوجوانان و بازیکنان۲۰ساله در سالهای اولیه شکل گیری بازی شان می باشد.
برای تبدیل شدن به یک قهرمان در سنین پایین تر و (جبران این کمبود), افراد جوان نیاز به تمرین، ممارست و سخت کوشی در کنار بازیکنان مسن تر و باتجربه دارند. نگاه کردن به افرادی که با این روش به موفقیت رسیده اند کمک زیادی به ما می کند. داشتن نوجوان های با سنین یکسان و سطح تجربه هم سطح اغلب باعث تضعیف موقعیت یادگیری و آموزش می شود.
این حقیقت روشن است که کشور های اروپایی که هنوز ستاره هایی با سن بالا دارند( از قبیل آلمان ، سوئد و فرانسه) مشغول به پرورش و ساختن بازیکنانی با کیفیت واقعی هستند بازیکنانی که در دنیا به رتبه های بالای ۵۰ یا ۶۰ می رسند. اکثر انجمن ها در اروپا به تولید بازیکنانی در رنکینگ های۱۰۰ تا ۲۵۰ می پردازند.
ترجمه مقاله ای از سایت http://protabletennis.net
تحت عنوان (Practice makes perfect?)
ارئه شده توسط رودن فولن به تاریخ ۲۰۱۱/۲۶/۱۰
تهیه و تنظیم: رسول عابد