پشت میز نشینان تنیس روی میز به دنبال رفع کسری بودجه و ریخت و پاش های دو سال اخیر شان از جیب بازیکنان هستند؛ هزینه هایی که کافی است از چند مورد از صدها مورد آن حرف به میان بیاوریم. با دستور رئیس حال حاضر تنیس روی میز و در اقدامی عجیب…
پشت میز نشینان تنیس روی میز به دنبال رفع کسری بودجه و ریخت و پاش های دو سال اخیر شان از جیب بازیکنان هستند؛ هزینه هایی که کافی است از چند مورد از صدها مورد آن حرف به میان بیاوریم.
با دستور رئیس حال حاضر تنیس روی میز و در اقدامی عجیب ورودیه مسابقات اخیر آزاد مبلغ ۴۰۰۰۰ تومان برای بازیکنان تعیین شده؛ بازیکنان بی پناهی که به دلیل عدم تخصیص بودجه به هیات ها حمایتی ندارند و از طرفی دیگر با جیب بری حرفه ای مواجه بوده و پس از هزینه های ایاب و ذهاب، لوازم تخصصی این ورزش و تغذیه حالا باید پرداخت ورودیه های من در آوردی را تقبل کنند.
انگار آقایان می خواهند کسری بودجه و ریخت و پاش های ۲ سال اخیر خود را از جیب بازیکنان جبران کنند.
هزینه هایی که کافی است از چند مورد از صدها مورد آن حرف به میان بیاوریم:
اگر در برگزاری مسابقات فجر و دعوت از تیم های درجه سوم و تقبل بسیاری از هزینه ها خارج از عرف توسط میزبان، کمی حساب شده عمل می کردیم، عادلانه تر نبود؟
اگر به جای اینکه به مدیر سایت فدراسیون جهانی به هنگام برگشت از تهران بدون حساب و کتاب از روی ذوق زدگی، هدایای نفیس نمی دادیم که او در سایت تحت امرش اقرار کند که موقع برگشت از ایران اضافه بار داشتم، بهتر نبود به جای این خوش خدمتی به فکر جیب بازیکنان می افتادیم؟
اگر به جای اعزام کارمند مزدبگیر روابط به اصطلاح عمومی و در واقع خصوصی به مسافرت خارجی این چند میلیون را به بازیکنان و مربیان داخلی اختصاص می دادیم، بهتر و معقولانه تر و البته عادلانه تر نبود؟
اگر به جای رزرو هتل و پرداخت هزینه های فلان سرمربی فوتبال لیگ برتری و سوگلی یکی از هیات های استانی در مسابقات جهانی که در نهایت هم جهت همراهی افتخارش را نصیب شما نکرد، به فکر هزینه کردن این مبلغ برای مناطق محروم و بازیکنانش می افتادیم، عادلانه تر نبود؟
اگر به جای اعزام چند باره بازرس فدراسیون به خارج از کشور که هیچ سودی هم برای این ورزش نداشته و این فرد در نظارت و انجام وظایف داخلی و اصلی اش به دلیل بعضی معذورات ومحدودیت ها عاجز مانده، در این زمینه صرفه جویی می کردیم، آیا عادلانه و حساب شده تر نبود؟
اگر به جای هزینه های آنچنانی و چند روزه در اروپا و کمپ ….. و همراهی رئیس غیر ورزشی در اکثر مسافرت ها، این ارزها را صرف ورود تجهیزات برای مناطق محروم می کردیم، عادلانه تر نبود؟
اگر در اعزام تعداد کثیری خبرنگار به خارج از کشور که معلوم نبود برای پوشش خبری رفته بودند یا مقابله با منتقدین، حساب شده تر عمل می کردیم، بهتر نبود؟
اگر به جای پرداخت حقوق به افرادی که حتی ساعتی هم در محل کار خود حضور نداشته و … به بودجه هیات ها و شرایط مربیان بی جیره مواجب گوشه و کنار کشور و حتی مربیان ملی منصوب خود توجه می کردیم، عادلانه نبود؟
اگر به جای اینکه به بعضی باشگاه های خصوصی و بعضی ارگان ها تجهیزات و امکانات عمومی پینگ پنگ را اهدا کنیم کمی هم به فکر این روزها می بودیم، عادلانه تر و معقولانه تر نبود؟
آقای به اصطلاح رئیس تنیس روی میز اگر به جای اینکه در مسابقات جهانی به عنوان رئیس فدراسیون تنیس روی میز جمهوری اسلامی ایران که برای تثبیت آن جان فشانی های زیادی صورت گرفته و می گیرد، هدایا و پسته به درب اتاق افراد ذی نفوذ فدراسیون جهانی نمی بردید و به فکر بودجه هیات ها و تامین عموم بازیکنان می افتادید، به صلاح مملکت نبود؟
اگر این توان و قدرت را داشتید که با برنامه ریزی صحیح مداوما در اعزام تیم ها و نفرات تغییرات ایجاد نکرده تا بالطبع در رزرو هتل، انتخاب مسیر های پروازی پرهزینه و کنسلی بلیط ها متحمل هزینه های بی خود نشویم و در این زمینه کمی مدبرانه تر عمل می کردیم، بهتر نبود؟
اگر به جای اینکه امور تدارکاتی، برگزاری مراسم افتتاحیه، مسابقات بین المللی و خریدهای مرتبط با این موضوعات را به یکی دو نفر از کارکنان تشریفات یکی از ارگان های ورزشی داده و کارمزد و حق الزحمه و ….. پرداخت کنیم!!! این امور را به متخصصان بی جیره مواجب پینگ پنگ یا همان معدود کارمندان علاقمند خود می دادیم، عادلانه و سنجیده تر نبود تا از همین محل چندین میلیون به هیات ها و بازیکنان کمک کنیم؟
اگر به نیابت از بعضی باشگاه های نور چشمی مستقیما با بازیکنان تسویه حساب مالی نمی کردیم، از نظرشفافیت مالی و منابع به سود عموم پینگ پنگ بازان کشور نبود؟
و صدها اگر دیگر … و در نهایت یک سوال که حالا تمامی این سوء مدیریت ها باید از جیب بازیکنان مظلوم جبران شود چون دیوار کوتاهتر از بازیکنان پیدا نکردید؟؟
