قالب خبری داریا نیوز

اشاره: هیچ فاصله‌ای نیست برای رفتن از یک آسایشگاه تا کسب مقامهای جهانی در رشته تنیس روی میز! داستان زندگی الهام چزانی دختر ۲۸ ساله‌ای که با وجود معلولیت پاهایش، پرشتاب‌تر از سایرین پله‌های ترقی را طی می‌کند تا برگ زرین افتخاری ملی را برای ایرانیان در عرصه ورزش ورق زند، اثبات این مدعاست. او با توکل به خدا، از روی صندلی چرخدار زندگی را تعریفی دیگر کرده است.

قهرمان تنیس روی میز کشور”از آینده‌ای روشن” سخن می‌گوید. وی که در حال آماده شدن برای مسابقات آسیا ـ اقیانوسیه است، امید به کسب مدال طلا در رشته تنیس روی میز در این مسابقات دارد.

به عقیده الهام چزانی درِ رحمت خدا همیشه باز است و می‌توان از آن بهره برد و

خاطر نشان می‌سازد که خداوند به او خیلی لطف کرده است.

صاحب مدال طلای تنیس روی میز معلولان در مسابقات کشورهای اسلامی و مدال نقره مسابقات آسیا و اقیانوسیه و نیز مدال نقره مسابقات بین‌المللی پکن هم اکنون در آسایشگاه کهریزک اقامت دارد.

وی از امکانات خوب این آسایشگاه برای توانمند شدن جوانان معلول و علت معلولیتش سخن می‌گوید.

خانم چزانی تاکنون در رشته تنیس روی میز چند مدال آورده‌اید؟

در مسابقات قهرمانی کشوری مدالهای زیادی گرفتم. اولین مدالم را در لیگ کشوری در سال ۸۳ آوردم ولی اولین مدال ملی را در مسابقات کشورهای اسلامی به دست آوردم که طلا بود. مدال دوم را در مسابقات آسیا و اقیانوسیه در اردن گرفتم که نقره بود و در مسابقات بین‌المللی پکن نیز نقره و در مسابقات گوانگجو مدال برنز به دست آوردم.

آیا از بچگی علاقه خاصی به رشته تنیس روی میز داشتید؟

از بچگی به ورزش علاقه‌مند بودم چون برادرهایم ورزش می‌کردند ولی با رشته تنیس روی میز زیاد آشنایی نداشتم تا اینکه در آسایشگاه کهریزک این رشته را شروع کردم. البته چند رشته ورزشی همزمان با هم در آسایشگاه راه‌اندازی شد (دو و میدانی، پرتاب نیزه و دیسک و تنیس روی میز) که من دیدم علاقه‌ام به تنیس روی میز خیلی بیشتر است لذا این رشته را انتخاب کردم.

چند سال است که تنیس روی میز کار می‌کنید و چند سال است که در تیم ملی هستید؟

ده سال است که در این ورزش فعالیت می‌کنم و حدود شش سال است که عضو تیم ملی هستم.

در حال حاضر تمریناتتان در چه سطحی است؟

در حال حاضر تمریناتم خیلی خوب است حدود دو تا سه ساعت در روز تمرین می‌کنم و مربی‌ام از من راضی است. در حال آماده شدن برای مسابقات آسیا ـ اقیانوسیه در هنگ‌کنگ هستم که ورودی مسابقات پارا المپیک را داراست.

این مسابقات از کی شروع می‌شود؟

تا یکی دو هفته دیگر شروع می‌شود.

فکر می‌کنید چه بشود؟

تمام تلاشم را برای مدال طلا خواهم کرد اما همان طور که می‌دانید رشته تنیس روی میز در آسیا خیلی قویتر از اروپا و جهان است. در حال حاضر قهرمان پارا المپیک تنیس روی میز در جهان، چین است. برای همین کار مشکل خواهد بود ولی من برای مدال طلا تلاش می‌کنم.

خانم چزانی به ما بگویید چطور شد به آسایشگاه کهریزک رفتید و آیا در حال حاضر در این مکان سکونت دارید؟

بله، من به دلیل معلولیتی که در پاهایم داشتم به آسایشگاه کهریزک رفتم و در حال حاضر نیز در آنجا سکونت دارم.

قهرمان تنیس روی میز معلولان کشور چه مشکل جسمی دارد؟

در سن شش سالگی به علت تب و لرز شدید، پا درد شدیدی گرفتم به طوری که نمی‌توانستم راه بروم. صبح آن شب که تب و لرز کردم وقتی مادرم می‌خواست مرا نزد دکتر ببرد نمی‌توانستم راه بروم و از آن موقع در این وضعیت هستم.

یعنی مبتلا به بیماری فلج اطفال شدید؟

می‌گویند واکسن اشتباهی به من زدند، درست نمی‌دانم! چند سالی در بیمارستانها بودم عمل جراحی کردم، فیزیوتراپی کردم حدوداً تا ۱۲ سالگی در بیمارستانها بودم و درسم را هم نتوانستم بخوانم و تا دوم راهنمایی خواندم ولی بعد که به آسایشگاه رفتم درسم را در آنجا ادامه دادم و دیپلم گرفتم.

آیا قطره فلج اطفال را دریافت نکردید؟

من یادم است که قطره فلج اطفال را خوردم ولی دکترها گفتند: واکسن اشتباهی به شما زده شده است!

بیماری شما فلج بود؟

بله

در خانواده چند بچه هستید؟

۱۱ بچه هستیم و من نهمین فرزند خانواده هستم.

چه شد که به آسایشگاه کهریزک رفتید و در آنجا اقامت کردید آیا خانواده از شما حمایت نکرد؟

نه، این طور نبود! من خودم خواستم که به آسایشگاه کهریزک بروم. یکی از آشنایان در کهریزک بود و من می‌دیدم که وضعیت روحی او خیلی بهتر از من است در حالی که من به دلیل معلولیتم از جامعه کناره‌گیری می‌کردم و از رفتن به اجتماع خجالت می‌کشیدم ولی او با وجود معلولیتی که داشت خیلی راحت در رفت و آمد بود و وضعیت روحی خوبی هم داشت لذا از ۱۶ سالگی به آسایشگاه رفتم. همزمان با رفتن من به آسایشگاه، ورزش هم در آنجا شروع شد و مسئول ورزشی داشتیم. در آسایشگاه کهریزک زندگی من رنگ دیگری گرفت. وقتی به اطرافم نگاه می‌کردم معلولین دیگری را می‌دیدم که با وضعیتی به مراتب بدتر از من به خوبی زندگی می‌کنند به همین دلیل در اولین مرحله، معلولیتم را قبول کردم و آن را پذیرفتم.

تا قبل از رفتن به آسایشگاه کهریزک معلولیت خود را نپذیرفته بودید؟

نه! واقعا نه! آرزو می‌کردم که خوب شوم ولی وقتی به آسایشگاه رفتم دیگر چنین آرزویی نکردم و سعی کردم جنبه‌های دیگر شخصیتی‌ام را تقویت کنم و روی تواناییهایم کار کنم.

واقعا این موضوع که شما در آسایشگاهی که همه آن را به عنوان آسایشگاه سالمندان می‌شناسند! توانستید به عنوان یک جوان معلول تواناییهای بسیاری تا حد قهرمانی ورزشی در سطح ملی به دست آورید، بسیار جالب است. در این مورد توضیح دهید.

بله، همه این طوری فکر می‌کنند، من خودم قبل از آمدن به کهریزک فکر می‌کردم که مخصوص سالمندان است! وقتی که برای اولین بار به کهریزک آمدم برخلاف تصورم جوانان با روحیه را دیدم و امکانات خوبی که داشت برایم جالب بود. در حال حاضر آسایشگاه کهریزک از امکانات خوبی برخوردار است. کلاسهای هنری در آنجا دایر است من توانستم درسم را در آنجا ادامه بدهم. من برای مسابقات به خیلی از شهرها و استانها رفته‌ام ولی امکانات ورزشی آسایشگاه را در جاهای دیگر ندیدم. مسئولین کهریزک تاکنون هر نوع امکاناتی که خواسته‌ام در اختیارم گذاشته‌اند یک مربی خوب و میز و راکت مناسبی داریم. من خیلی از آسایشگاه کهریزک راضی هستم.

شما با توجه به اینکه خانواده دارید و دارای ده خواهر و برادر هستید ترجیح می‌دهید که در آسایشگاه کهریزک زندگی کنید علت چیست آیا هنوز هم بعد از گذشت سالها مایلید در آسایشگاه بمانید؟

آسایشگاه مزایایی دارد هرچند در کنار خانواده بودن هم دارای مزایایی است. امکانات آسایشگاه برای من نسبت به در خانواده بودن بهتر بود الان با خانواده در ارتباط هستم و از حال آنها باخبرم. مرتب تماس تلفنی داریم. ضمن اینکه من به خانه می‌روم و گاهی آنها پیش من می‌آیند. این طوری من خیلی راحتم. اگر کسی بخواهد از امکانات آسایشگاه در جهت توانمندی خود استفاده کند می‌تواند کاملا بهره ببرد. در حال حاضر خیلی‌ها از این امکانات استفاده می‌کنند و پیشرفت می‌کنند.

در مقابل جوانانی که فکر می‌کنند “معلولیت” آخر خط است و نمی‌توان از آن گذر کرد چه می‌گویید؟

باید تلاش کرد و باید دانست که در رحمت خدا باز است و می‌توان از آن بهره‌مند شد. من فکر می کنم که خداوند خیلی به من لطف کرده است همین که ما فرصت زندگی کردن داریم نعمت بزرگی است و باید قدر آن را بدانیم. من الان فکر می‌کنم که معلولیت هیچ مهم نیست مهم این است که در هر لحظه از زندگی به خدا توکل کنیم و کمر همت ببندیم.

فعالیت در رشته تنیس روی میز چه اثری روی شما داشته است؟

اولین ثمر آن برای من اعتماد به نفس بود. بدنم خیلی قوی‌تر از گذشته شده است. دوستهای زیادی پیدا کردم. ارتباطات اجتماعیم گسترش پیدا کرده است. ورزش در روحیه من اثر خیلی خوبی گذاشته. فکر می‌کنم به طور کلی ورزش باعث بالا رفتن روحیه می‌شود.

آیا شما در بین ده خواهر و برادر دیگری که دارید (و ظاهرا معلولیتی هم ندارند) از همه موفق‌تر هستید؟

بله، فکر می‌کنم همین طور است. لطف خدا شامل حالم شده است.

آینده را چطور می‌بینید؟

خیلی روشن!