قالب خبری داریا نیوز

فروغ بختیاری متولد ۱۳۴۸ در شهر مسجدسلیمان است. او در سال ۱۳۷۳ و در یک سانحه رانندگی دچار ضایعه نخاعی می‌شود اما معلولیت او نه تنها او را از کسب موفقیت دور نکرد بلکه علتی شد برای موفقیت‌های بزرگش؛ موفقیت‌هایی که شاید اگر او انسانی سالم بود به راحتی به آن‌ها دست نمی‌یافت.

او پس از این سانحه به رشته تنیس روی میز، رشته‌ای که در دوران راهنمایی و دبیرستان نیز به آن پرداخته بود رو می‌آورد و ورزش را به صورت حرفه‌ای پیگیری می‌کند. در سال ۱۳۷۵ ازدواج می‌کند و حاصل زندگی‌اش دو گل به نام نیلوفر و یاس می‌شود.

و از این جا زندگی جدید فروغ آغاز می‌شود. زندگی‌ای آمیخته با ورزش؛ زندگی‌ای که او را از خانه‌نشینی به عرصه بین‌المللی آورد تا او چهره‌ای جهانی شود. خانم بختیاری به افتخاراتش اشاره می‌کند و می‌گوید: سال ۷۴ پس از دو ماه تمرین، در مسابقات قهرمانی کشور علاوه بر کسب مقام سوم تیمی، خودم نیز همین مقام را در بخش انفرادی به دست آوردم. در آن‌جا هیات برگزاری مسابقات با دیدن بازی‌ام گفتند که حتما این رشته را ادامه دهید.”

او به اولین تجربه برون مرزی‌اش اشاره می‌کند “سال ۸۲ برای کسب سهمیه پارالمپیک آتن، به عضویت تیم‌ملی درآمدم و به اردن رفتم. این اولین بازی ملی‌ام بود. در این مسابقات هر فردی که قهرمان می‌شد سهمیه پارالمپیک آتن را کسب می‌کرد. من در آن مسابقات و در بخش انفرادی دوم شدم و خانمی از آفریقای جنوبی قهرمان شد. بعدها فهمیدم این چندمین دوره است که او به پارالمپیک راه پیدا می‌کند.”

“سال ۸۵ برای مسابقات آسیا ـ اقیانوسیه به مالزی رفتم و در آن‌جا نیز مقام دوم انفرادی و سوم تیمی را به دست آوردم. سال بعد، سال کسب سهمیه مسابقات پارالمپیک پکن بود که موفق شدم به این مهم دست پیدا کنم و در سال ۸۷ نیز به مسابقات پکن اعزام شدم. سال بعد به مسابقات قهرمانی آسیا در اردن اعزام و در بخش تیمی دوم شدیم اما در انفرادی عنوانی کسب نکردیم. سال گذشته نیز در مسابقات آسیایی گوانگ‌جو مقام سوم تیمی را به دست آوردیم.”

ما هم آرزو می‌کنیم تا خانم بختیاری به آخرین افتخار ورزشی‌اش در دوران بازیگری که کسب سهمیه پارالمپیک لندن است، ‌دست یابد. او دوست دارد ورزش را در دوران اوج کنار بگذارد زیرا معتقد است کنار رفتن در اوج لطف دیگری دارد. فروغ این روزها دلش هوای لندن دارد؛ برایش دعا کنید.