عبور از نامها

ورزش جذاب، مفرح، پرتحرک و در عين حال بسيار کم آسيب تنيس روي ميز يا همان پينگ پنگ امروزه در ميان اقشار مختلف مردم علاقه مندان زيادي پيدا کرده است. کافي است سري به پارکها بزنيد و کمي دقت کنيد تا ببينيد که گاه و بيگاه در هواي آفتابي و حتي کمي باد و باران، دور ميز هاي سنگي و شيشه اي که وضعيت چندان مناسبي هم ندارند، از بچه و پير و جوان راکت به دست منتظرند تا نوبتشان شود و بازي کنند و بعد از آن هم به دنبال راهي براي بالا بردن مهارتشان باشند. با ديدن چنين صحنه هايي اين احساس به من دست مي دهد که در ايران هرچقدر امکانات اين ورزش را براي مردم فراهم کنند باز هم کم است. چگونه مي شود که يک ورزش اين همه فراگير مي شود و با اقبال عمومي روبرو مي شود؟

از اقدام بجاي شهرداري در نصب ميزها در جاي جاي شهر گرفته تا جذابيت هاي خود ورزش و صد البته پيشرفت هاي چشمگير ورزشکاراني همچون نوشاد عالميان، همه در اين خصوص سهم بسزايي دارند. جوان جسور و پرانگيزه اي که تمامي علاقه مندان به اين رشته او را مي شناسند. جواني که تا کنون فراتر از توان و داشته هاي اين ورزش خود را در ميادين بين المللي مطرح کرده است و با بزرگان اين رشته در دنيا نظير کنتا ژاپني، تيمو بول آلماني، شوشين چيني، کيم مين سئوک کره اي و وان لي کين چيني و خيلي هاي ديگر رقابت هاي جذابي داشته است. هر از گاهي خبرهاي خوشي از اين جوان شايسته مازندراني مي شنويم و امروز خبر پيروزي او در مقابل اسطوره چيني ها وانگ لي کين، تنها چيني که از نظر افتخارات با يان اوه والدنر سوئدي قابل رقابت است مرا به وجد آورد. وانگ لي کين قهرمان المپيک 2004، نفر سوم المپيک 2008، دارنده سه مدال طلاي جهاني و چندين مدال طلاي آسيايي و جام جهاني و دارنده رنکينگ 9 فعلي جهان است

امروز سايت فدراسيون جهاني تنيس روي ميز از اين اتفاق به عنوان شگفتي سال ياد کرد و به تحسين جوان خوشنام ما پرداخت. اما سهم افسوس من از اين خبر بيش از سهم خوشحاليم است چرا که در کشور ما نوشادهاي زيادي هستند که مي توانند در عرصه ها و در رشته هاي مختلف براي ما افتخارات به ياد ماندني به ارمغان بياورند اما نه شناخته مي شوند و نه بستر مناسبي براي آنها فراهم مي گردد. ما از ورزش همين ليگ برتر فوتبال را ميشناسيم و برنامه نود و حاشيه هاي خاله زنکي که همه را به خود مشغول کرده و بيشتر اسباب ناراحتي و بي انگيزگي را فراهم کرده است و اگر پسرفت نداشته باشيم پيشرفتي هم در آن ديده نمي شود و مبالغ نجومي هم در آن جابجا مي شوند براي هيچ!

تقريبا به جرات مي توان گفت بجز فوتبال در اکثر رشته هاي ورزشي اگر به صورت وسيع برنامه ريزي شود جوانان ما مي توانند خود را در جمع بهترين هاي دنيا ببينند. اگر قبول نداريد کمي دقت کنيد و ببينيد در برخي رشته ها چه پيشينه اي داريم و کجا قرار گرفته ايم. حتي رسانه هاي ما هم مجال پرداختن به ساير رشته ها را ندارند. چند بار مسابقات پينگ پنگ برترين هاي دنيا از تلوزيون پخش شده تا علاقه و انگيزه عمومي ايجاد شود؟ چند تا از مسابقات نوشاد عالميان در عرصه هاي مختلف براي مردم پخش شده تا الگوي بچه هاي ما بشود؟ چرا بعد از تمام خبرهاي ورزشي ما بدون استثنا بازيهاي فدرر و نادال و جوکوويچ پخش مي شود در حاليکه تعداد اندکي در کشور ما به اين ورزش مي پردازند و اگر علاقه هم باشد

نه پول آن هست و نه فضاي ورزشي آن!

اما با همه اين اوصاف نوشاد عالميان به ما ثابت مي کند که با همين امکانات و شرايط هم اگر اعتماد به نفس بالا و انگيزه و پشتکار مستمر وجود داشته باشد از هيچ نام و عنواني نبايد ترسيد و در هيچ ميداني نبايد خود را از پيش باخته دانست. در همين رشته جذاب جوانان ديگري هم پيشرفت درخور تحسيني داشته اند از جمله ندا شهسواري، پوريا عمراني، محبوبه عمراني، نيما عالميان و بسياري ديگر که نويد بخش آتيه اي درخشان براي تنيس روي ميز ما هستند.

به اميد روزي که با برنامه ريزي صحيح و تقسيم اصولي امکانات ورزشی در جاي جاي کشور اجازه رشد و شکوفايي استعدادهاي بيشمار ما فراهم گردد و متناسب با پتانسيل ورزشها براي آنها هزينه گردد.