قالب خبری داریا نیوز

با نیم نگاهی به مسابقات لیگ  کشور های پیشرفته  وحتی نیمه مدرن  تا روزهای پایانی مسابقات  کسی نمیداند که کدام تیم اول ویا دوم است.رقابتها آنچنان از هیجان و جنگندگی برخوردار است که هیچ کس نمیتواند نتایج را متوجه گردد.

اما در مسابقات باشگاهی به روش ایرانی  امروزمیتوان با جرات اعلان نمود که کدام تیم اول وکدام تیم دوم  و…خواهد شد.

 وقتی فدراسیون تنیس روی میز به مسابقات لیگ دسته برتر به این شکل و شمایل نگاه میکند  معلوم است که تا سالهای سال پینگ پنگ ایران همان آش است وهمان کاسه.

وقتی تیمهای باشگاهی  بتوانند از خلاء قانونی دریک تیم از قوی ترین بازیکنان استفاده نمایندو در یک تیم دیگر بازیکنان ضعیف تری قرار بگیرد  چند سوال کارشناسی وراهبردی در ذهن دلسوزان و خارج از گودنشین ها  بوجودمی آید.

اول اینکه اگر قرار باشد  یک تیم به هر اندازه که بتواند و بخواهد بازیکن طراز اول را جذب نماید  و در این راستا هیچ منع قانونی وجود نداشته باشد  پس نقش مربی در این تیم چیست؟مطمئنا کسانی که امروزخود را به نام مربی  بر برخی تیمهای باشگاهی وحتی کشور امیر کرده  وطبق کارنامه های درخشانشان حتی سعادت رشد وپرورش یک بازیکن را نداشته اند  چگونه میتوانند بازیکنان طراز اول را از لحاظ فنی هدایت کنند؟آیا این شایسته سالاری از نوع جدید است؟

دوم اینکه : هرباشگاهی که پول بیشتر ی دارد به سادگی و بدون هیچ محددیتی بازیکنان برترکشور را جذب میکند و یک باشگاهی که پول کمتری دارد بازیکنان ضعیف تر را!حال سوال این است که اصولا نقش پینگ پنگ و راهبرد آن در این شرایط  چیست؟

دراینجا و با این شرایط پول و روابط  و مدرک گرایی  حرف اول را میزند ودیگر هیچ.

وقتی از الآن میتوان تیمهای اول تا دو و ….تشخیص داد وهمه چیز از قبل از برگزاری مسابقات روشن است اصلا برگزاری مسابقات برای چیست؟ وچه هدفی را دنبال میکند؟

بهترنیست در این شرایط بصورت توافقی مقامها را بین تیم ها تقسیم کنیم و دیگر نیازی به انجام مسابقات  ونتایج از پیش تعیین شده نباشد؟

تازه در این صورت بازیکنا ن میتوانند با فشار کمتر در آکادمی یا اردوهای ملی به تمرینات اساسی بپردازند.

یک عده در این مملکت زحمت بازیکن سازی را میکشند ویک عده بدون هیچ زحمتی  نان به نرخ روز.

بااین شرایط مگر خداوند کاری برای پینگ پنگ  کشور انجام دهند.

مدیر سایت: سید منصورعلوی