یکی از آفت‌های نظام اداری و مدیریتی ایران، کم‌توجهی به تخصص در پست‌های کلیدی و حتی غیر کلیدی است.
این که افراد در ایران در هر زمینه‌ای نظر می‌دهند، بدون اینکه در آن زمینه اطلاعاتی داشته باشند، ناشی از همین رویکرد است. البته ناگفته نماند که از مهمترین دلایل این کم‌توجهی به تخصص نیز این است که در ایران، «ارادت»، جای «مهارت» را گرفته؛ یعنی مهم این است که فرد به منصب بالاترارادت داشته باشد تا بقای و پیشرفت او تضمین شود.
بر خلاف بیشتر کشورهای دنیا که به سمت تخصصی شدن می‌روند، در نظام ورزشی ایران، سنت تاریخی مرسوم است که ما به دنبال مرید می‌گردیم تا همه چیز در کنترل ما باشد؛ یعنی در محیط کار، کوچکترین مخالفتی با ما نشود،ناکارآمدی و… از حوزه قدرت و مدیریت ما به بیرون درز پیدا نکند و… .
به این ترتیب، اگر ارادت به مقام بالاتر با شور و احساس بیشتری همراه شود، همزمان به همان میزان هم تخصص نداشتن افراد کمتر دیده شده و یا اصلا دیده نمی‌شود.
شاید بتوان گفت، نشستن ارادت به جای توانایی و تجربه و تخصص در بخشی هم ناشی از ذهنیات سیاسی‌ورزان ایرانی و مبتنی برفرهنگ «قبیلگی» است؛ این فرهنگ، به شدت در غلظت و محتوای تصمیم‌گیری‌ها اثر می‌گذاردو به همین دلیل است که فرهنگ نوچه‌پروری ـ که ویژگی قبیلگی است ـ در کشور ما ریشه‌ای دیرینه دارد.
در پایان باید گفت، ما در کشوری زندگی می‌کنیم که بسیاری از مدیران آن، افکار مدرن با سلیقه سنتی و عشیره‌ای دارند و همان گونه رفتار می‌کنند؛ بنابراین، پدیده مدیریت اتوبوسی که در سال‌های اخیر رایج شده، راجع به همین نگاه «قبیلگی»، فرهنگ«نوچه‌پروری» و نشستن ارادت به جای مهارت است، چرا که وقتی افراد یک قبیله اتوبوسی با رئیس قبیله خود به یک نهاد تخصصی می‌روند و تخصص دیگری جز ارادت ندارند، به محض خروج مدیر یا همان صاحب قبیله، از آنجا که هنر دیگری ندارند، باید آنان نیز به دنبال مدیر کوچ کرده و در یک نهاد تخصصی دیگر، تمرین ارادت و نه مهارت کنند.