ولادت حضرت ابوالفضل العباس و روز جانباز مبارک

آموزگار عشقم عباس

حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام ، آموزگار بزرگ عشق و وفا، امیر ادب، الگوی بی بدیل شجاعت و مردانگی، رهروی راه رهبر، مجموعه ی حسن و گلدسته ای در گلستان جان افزای دین است. آن بزرگوار، آن چنان دل ها را به تسخیر درآورده است که با گذشت چهارده قرن، هنوز همه ی جانبازان آگاه جهان از شریعه ی معرفت او، زلال وفا می نوشند و درس ادب می آموزند؛ و با یاد و نام اوست که امان نامه های یزیدی را پاره می کنند و از کاخ های زرّین و سفره های رنگین، چشم می پوشند.

والا مرد

انسان ها در همه ی زمینه های وجودی، به شناخت قمر بنی هاشم نیاز دارند. نیاز به شناخت وجود کامل آن حضرت، ویژه ی جانبازان نیست، بلکه نیاز همه ی دلدادگان کوی دوست و آزاد مردان جهان است. عباس علیه السلام بصیرتی نافذ و ایمانی استوار داشت. او در رکاب برادرش، امام حسین علیه السلام جهاد کرد و به افتخار شهادت دست یافت. عباس علیه السلام بزرگ مردی است که از دیروزش برای فردایش توشه گرفت و در راه برادر جانبازی کرد.

اسوه های جانبازی

نخستین جانباز اسلام، وجود مبارک پیام آور مهر و دین، رسول امین، حضرت خاتم الانبیاء، محمد مصطفی صلی الله علیه و آله است؛ هم او که دندان های مبارکش را با پرتاب سنگ خشونت شکستند. در مرتبه ی پس از آن، امیرمؤمنان، ولی خدا حضرت علی علیه السلام قرار دارد؛ بزرگ مردی که سراسر پیکرش، زخم دار دشمنان دین و دانش و عدالت بود. در مرتبه ی دیگر، اسوه ی زنان جهان، حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام قرار دارد؛ همان بانوی بهشتی که در خط ولایت و رهبری همواره جانبازی کرد و از هیچ کوششی فروگذار نکرد. همان شفیعه ی روز جزا که هنوز تاریخ بر مقام عصمت و عفت وی رشک می برد و شرمنده ی جفا و بی مهری های ناسپاسان نسبت به ساحت مقدس اوست.