قالب خبری داریا نیوز

این موضوع برای تمامی مربیان به اثبات رسیده که بمنظور پیشرفت در مهارتهای حرکتی، یادگیرنده باید وقت و انرژی کافی برای تمرین هریک از تکنیک ها و تاکتیک ها اختصاص دهد.

اما موضوع مورد بحث که نتوانسته توافق کلی مربیان را کسب نماید، چگونگی تمرین مهارتها به شیوه ای بهینه است. در گذشته بسیاری از مربیان بصورت سنتی تنها بر افزایش مهارت افراد در اجرای حرکات تکیه می کردند و استفاده از روشهایی را پیشنهاد می کردند که به تمرین رفتاری موسوم است اینگونه مدل تمرینی که براساس آن ابتدا تکنیک ها آموزش داده می شود بعدها براثر تحقیقات محققین برجسته ای از قبیل هال و همکارانش در سال ۱۹۹۴ و وینستاین و اشمیت در سال ۱۹۹۰ مورد تردید قرار گرفت و تحقیقات این افراد نشان داد که تمرینات به شیوه رفتاری و با صرف یادگیری تکنیک ها در سطوح عملکردی پیشرفته مشکلاتی را موجب خواهد گردید.

روش دیگر تمرین تصمیمی است در این نوع تمرین که براساس رویکرد جدید و مبتنی بر تحقیقات است مهارتهای شناختی – حرکتی تمرین می شود و به ورزشکار کمک می کند که تصمیمات مناسب تری را در طول تمرین به مرحله اجراء درآورد. به زبان ساده تر همراه با آموزش تکنیک ها، تاکتیک ها و تمرینات ذهنی و روانی بصورت توام آموزشی داده می شود.

مدل سه مرحله ای تمرینات شناختی درگیر در عملکرد توسط ویکرز و همکارانش معرفی شده است. وهله اول این مدل عبارتست از مهارتهای شناختی مورد نیاز از بین هفت مهارت تعریف شده، پیش بینی، تمرکز، شناسایی الگو، سازگاری، بازیابی حافظه، حل مسئله و تصمیم گیری . درگام دوم تمرین یا مجموعه ای از تمرینات پیش رونده طراحی می شوند که به بهترین نحو مهارت شناختی انتخاب شده مرحله اول را تمرین می دهند. در سومین گام، یک یا چند مورد از ابزارهای تمرین متغیر تصمیمی و تمرین تصادفی برای سازگاری و انطباق، بازخورد دامنه ای، سوال کردن، بازخورد ویدئویی، مدل سازی، برای تمرین مهارت انتخاب شده استفاده می شود.

نکته های کلیدی این است که از مبتدی تا پیشرفته روند تمرینات بگونه ای است که همزمان با تمرینات تکنیکی، تمرینات تاکتیکی و ذهنی بصورت از ساده به مشکل طراحی می شود یعنی برای مبتدیان تمرینات تصادفی جذابیت و مطلوبیت ندارد و باید به گونه ای طراحی تمرین صورت گیرد  که تمرینات بسته به تدریج به روش تمرینات باز تغییر داده شود. برای ملموس شدن این بحث برای مربیان مشتاق این سوال مطرح می شود.

آیا پس از اینکه بازیکن مبتدی توانست ۲۰ ضربه فورهند صحیح بزند .  توقع بعدی شما از او چیست؟ جوابهای معمول مربیان می تواند اینگونه باشد. ۱- توقع دارم این تعداد را افزایش دهد.۲- دایره نقاط فرود را کوچکتر انتخاب کرده تا تقویت نقطه فرود گردد. ۳- توقع دارم سرعت توپهایش را افزایش دهد. ۴- تمرینات در نقاط مختلف را بخوبی با حرکت پا اجراء نماید و … هریک از موارد و پاسخهای فوق یک هدف تمرین را دنبال می نماید اما در تمرینات شناختی مهارتهای هفت گانه فوق الذکر مورد تاکید قرار می گیرد.

تمرینات رفتاری موجبات تقویت عملکرد در بازیکنان مبتدی می گردد اما اثر بخشی تمرینات تصمیمی (باز) سبب بهبود عملکرد افراد نخبه و متوسط می گردد و تغییرات دائمی در عملکرد ورزشی زمانی رخ می دهد که ورزشکار درطول فرآیند تمرین جسمانی به طور شناختی نیز درگیر فعالیت شود. تنها از این طریق است که ورزشکار یاد می گیرد با چالش های زمان مسابقه مقابله کند. به بیان دیگر تمرینات تصمیمی (باز) موجب می گردد که مهارتهای ادراکی و شناختی فرد تقویت گردد.

سوال دیگری که مطرح می شود این است که آیا ترکیب تمرین رفتاری و تصمیمی (تمرینات بسته و باز) چه تاثیری بر عملکرد بازیکن مبتدی دارد؟ آیا کاهش بار تمرینات باز و درصد کمتر این تمرینات مفیدتر است یا درصد بیشتر این تمرینات مفیدتر است ؟ مسلماً، مربیان با تجربه با ترکیبی از این تمرینات بر اساس هوش و استعداد بازیکن روند ارتقاء کیفی تمرین را بررسی و بتدریج با افزایش تمرینات بازو تصادفی، موجبات افزایش تلاش شناختی و مآلا بهبود فاکتورهای ادراکی و شناختی فرد را فراهم خواهد نمود.

نکته کلیدی بعدی این است که هر تمرین شامل راه اندازی شناختی است. راه اندازی شناختی شامل نشانه ها یا قراردادهای از پیش تعیین شده ای بین مربی و ورزشکار است که با هدف بررسی صحت تصمیم گیری با دستیابی به هدف مورد نظر محیطی استفاده می شود. مربی دائماً در تمرینات از این دستیابیهای موفق درصدگیری نموده و آنرا با شرایط استرس دار مسابقه مطابقت خواهد داد.

راستی چرا یک بازیکن بصورت بازیکن خوب می ماند و بعنوان یک بازیکن برجسته مطرح نمی گردد؟ جواب این سوال پیمان روش تمرین او برمی گردد و ضرورتاً بایستی در شیوه تمرینات این شخص اصلاحات اساسی صورت پذیرد.