قالب خبری داریا نیوز

چشمانش خیره به گود است و هنرنمایی پهلوانان وسط گود. دور اول که پهلوانان جوان در گود زورخانه می‌چرخند پیرمرد دست به سینه بر می‌خیزد و با خم و راست شدن به کوچک و بزرگ ادای احترام می‌کند. برخی از جوانان بالا می‌آیند و ادای احترام پیرمرد را با دست و روبوسی پاسخ می‌گویند. هر بار که پهلوانی وسط گود زورخانه میل می‌اندازد او بر می‌خیزد و با هیجان تشویقش می‌کند.

روزنامه کیهان در سال ۱۳۴۷ خبری با تیتر “نخستین چهره طلایی اصفهان” منتشر کرد و آن زمان بود که داریوش ذاکری مقام اول در مسابقات آسیایی را کسب کرد و هزاران نفر اصفهانی در حالی‌که او را بر روی دست‌های خود بلند کرده و حلقه گل به گردنش آویخته بودند به استقبال اولین طلایی اصفهان رفتند.

داریوش ذاکری در خصوص اولین باری که بر روی تشک کشتی رفت به خبرنگار ایسنا می‌گوید: “اول فوتبال و والیبال بازی می‌کردم، ۱۹ ساله بودم که وارد عرصه کشتی شدم، پدرم کاروان شتر داشت و هر جا من مسابقه می‌دادم اطراق می‌کردیم.”

این قهرمان کشتی با پیروزی در مسابقات آموزشگاه‌ها که در کشور برگزار می‌شد پر آوازه شد. به گفته خودش در اصفهان حریفی نداشت و در تهران نیز در دو وزن مختلف با حریفان مسابقه می‌داد.

داریوش ذاکری پس از کسب مقام قهرمانی در کشور و به دنبال آن مسابقات آسیایی به نام پهلوان شناخته شد.

او اکنون ۷۶ ساله است و سال دقیق مسابقات و پیروزی‌هایش را به خاطر نمی‌آورد و تنها می‌داند که دوران اوج و طلایی زندگی ورزشی او مربوط به ۴۰ سال پیش می‌شود.

تمام لوح‌های تقدیر و مدال‌های خود را گوشه‌ای از اتاق و بر روی زمین چیده است، یک تابلو بزرگ از تصویر جهان پهلوان تختی، اهدایی هیئت کشتی استان در گوشه‌ای از سالن پذیرایی منزل داریوش ذاکری به چشم می‌خورد.

او عکس‌هایی که با تختی گرفته را نشان می‌دهد و می‌گوید: “من در سطحی نبودم که از نظر وزنی با تختی تمرین کنم، اما خودش در یک اردو گفت می‌خواهم با این جوان اصفهانی تمرین کنم و از عکاسان خواست که از صحنه تمرین ما عکس بگیرند.”

پهلوان ادامه می‌دهد: “تختی پس از تمرین به مربی من گفت که انگار یک دیوار را هل می‌دادم.”

او بیان می‌کند: “همه تختی را دوست داشتند چون قوی‌ترین حریف‌ها را هم شکست می‌داد اما پس از رفتن او انگار من هم در عرصه کشتی به دیار نیستی رفتم.”

پهلوان به حق کشی‌هایی که در مسابقات تهران می‌شد، اشاره می‌کند و می‌گوید: “بیشتر حریفان من در آن زمان تهرانی بودند، اما خیلی حق کشی می‌شد، طوری‌که احساس کردم اگر بخواهم موفق شوم باید تهران بمانم.”

آخرین باری که پهلوان روی تشک کشتی رفت سال ۱۳۸۲ و در مسابقات پیشکسوتان بود. او می‌گوید:” ۳- ۴ ماه برای این مسابقات در سالن هفت تیر تهران تمرین کردیم و حریف تهرانی را در عرض ۳ ثانیه به زمین زدم، اما حریف بعدی من پیرمردی بود که دلم نیامد با او کشتی بگیرم.”

پهلوان سال‌هاست که دیگر کشتی نمی‌گیرد، اما همچنان خوی و منش پهلوانی خود را حفظ کرده است. او خانواده‌ای ورزشکار و ورزش دوست دارد و پسرانش نیز در مسابقات کشتی صاحب نام و مقام هستند.

پهلوان می‌گوید: “اگر بخل و کینه و حسادت از ورزش ما کنار رود آن وقت ورزش خوی پهلوانی به خود می‌گیرد.”

او هنوز توانایی دارد که نظرات و تجربیاتش را به جوانان ورزشکار اصفهانی منتقل کند، همان‌طور که گاهی به یاد روزگار جوانی کشتی گرفتن جوانان را در ورزشگاه و میل انداختن پهلوانان را در زورخانه‌ها دنبال می‌کند.

داریوش ذاکری، کسی که اولین مدال طلا را برای اصفهان به ارمغان آورد این روزها غریبانه صبح را تا شام در منزل خود سپری می‌کند. ای کاش در شهری که ورزش آن روز به‌روز توسعه می‌یابد و مطمئنا طلاها و نقره‌های بسیاری را نیز به همراه دارد به یاد پهلوانان امروز و طلاهای دیروز هم باشیم شاید که اینگونه منش پهلوانی را هم به جا آوریم.

از جامعه خوب وارزشمند تنیس روی میز استان قهرمان پرور اصفهان درخواست می نماییم که بصورت دسته جمعی از این پیشکسوت ارزنده به نحو مقتضی دلجویی نمایند.