قالب خبری داریا نیوز

قهرمان معلول تنیس روی میز بانوان گفت: همیشه در زندگی یاری خداوند را احساس می کنم زیرا او کمکم کرد که معلولیت پاهای خودم را فراموش کنم.

الهام چزانی، دختر طلایی و ملی پوش تیم ملی تنیس روی میز بانوان معلولین در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران افزود: اگر موفقیتی کسب کرده ام آن را مدیون لطف و محبت خداوند هستم چرا که او کمکم کرد تا معلولیت پاهای خود را فراموش کنم و بی توجه به آن به موفقیت فکر کنم.

* شش سالگی پاهایم را از دست دادم

وی در خصوص چگونگی معلولیت پاهایش اظهار داشت: تا شش سالگی هیچ مشکلی از ناحیه پا نداشتم و کاملاً سالم بودم تا اینکه به یک باره به تب و سردرد شدید مبتلا شدم که همین در ادامه باعث شد پاهایم از فرمان مغزم خارج شوند، البته اگر زود اقدام می کردیم و به بیمارستان می رفتم، می شد از معلولیت جلوگیری کرد، آن زمان در اراک زندگی می کردیم.

وی در ادامه گفت: واکسن فلج اطفالی که در کودکی تزریق کرده بودند متأسفانه اثر دارویی نداشته و باعث معلول شدن من شد، هر چند بعد از اینکه دیگر نمی توانستم پاهایم را تکان دهم هنوز امیدی به درمان بود.

* پزشکان امید به درمانم داشتند

وی ضمن اشاره به انتقال خانه و زندگی از اراک به تهران تصریح کرد: پزشکان می گفتند در بیمارستان های پایتخت می توان از معلولیت کامل جلوگیری کرد و پدرم نیز به همین دلیل خانه و زندگیمان را از اراک به تهران انتقال داد، همه خانواده ۱۱ نفره ما به امید بهبودی و سلامت من راهی تهران شدند.

*بعد از معلولیت روزهای تیره ای را سپری کردم

قهرمان تنیس روی میز معلولین خاطرنشان کرد: روزهایی را که برای درمان به بیمارستان می رفتم از لحاظ شخصیتی عوض شده بودم و روحیه و نشاطی را که قبل از معلولیت داشتم را دیگر نداشتم و ناامیدی تمام وجودم را فرا گرفته بود و به هیچ وجه حاضر نبودم شرایط جدیدم را قبول کنم وقتی به هم سن و سالان خودم نگاه می کردم معلولیت بیشتر آزارم می داد و تنهایی را بیشتر از همیشه حس می کردم.

* در نه سالگی باور کردم که باید برای همیشه روی ولیچر بنشینم

چزانی، بیان داشت: وقتی که در ۹ سالگی برای اولین بار باور کردم که باید برای همیشه روی ویلچر بنشینم از لحاظ روحی ضربه بزرگی خوردم و چون دختر خجالتی بودم بعد از معلولیت گوشه گیر شدم و حاضر نبودم از خانه بیرون بیایم، تا اینکه توسط یکی از آشنایان با آسایشگاه کهریزک آشنا شدم.

* آسایشگاه کهریزک مقدمه ای برای ورود من به دنیای پینگ پنگ بود

مدال آور مسابقات آسیایی گوانگجو پاراالمپیک پکن در خصوص رو‌ آوردن به رشته پینگ پنگ نیز گفت: ۱۶ ساله بودم که برای نخستین بار به آسایشگاه کهریزیک رفتم، وقتی که به آسایشگاه پا گذاشتم افرادی را دیدم که به مراتب شرایط و معلولیت های بدتری نسبت به من داشته و با دیدن آن ها به خودم امیدوار شدم و بعد از آن تصمیم گرفتم در آن خانه ماندگار شوم، هر چند خانواده ام تمایلی به این تصمیم من نداشته ولی با اصرار من راضی شدند که من ادامه زندگی ام را در این آسایشگاه بگذرانم.

وی ادامه داد: جدا شدن از کانون خانواده و رفتن به آسایشگاه سخترین تصمیمی بود که گرفتم و اکنون مطمئن هستم که بهترین تصمیم را گرفتم.

قهرمان تنیس در ادامه اذعان داشت: برای اولین بار راکت پینگ پنگ را در آسایشگاه در دست گرفتم هر چند وقتی به آسایشگاه رفتم رشته های دو، پرتاب نیزه، پرتاب وزنه و چند رشته دیگر هم بود که من با توجه به علاقه ای که به رشته پینگ پنگ داشتم آن را انتخاب کردم.

* برای قهرمانی وارد پینگ پنگ شدم

قهرمان تنیس روی میز ایران تأکید کرد: با توجه به علاقه و استعداد قوی که در خودم دیدم از همان ابتدا که وارد رشته تنیس روی میز شدم هدفم را قهرمانی در نظر گرفتم و فقط برای رسیدن به آن تلاش کردم، هر چند در آن سال ها امکانات ورزشی آسایشگاه محدود بود و ما تمریناتمان را در یک اتاق کوچک و با مربی ورزشی که داشتیم، انجام می دادیم اما همه اینها از علاقه ای که در وجودم شکل گرفته بود کم نمی کرد.

* اولین مدال کشوریم را در ۱۹ سالگی گرفتم

دارنده مدال نقره پارالمپیک پکن اظهار داشت: در ۱۹ سالگی در مسابقات کشوری تنیس روی میز شرکت کردم و رتبه دوم کشوری را از آن خودم کردم، بعد از آن مدال برنز مسابقات پایتخت های آسیایی را کسب کردم، این مسابقات در تهران برگزار می شد و من اولین بار بود که در یک مسابقه بین المللی حضور پیدا می کردم.

* ملی پوش شدنم با کسب مدال طلا کشورهای اسلامی همراه بود

الهام چزانی، ضمن اشاره به دعوت شدن به تیم ملی بیان داشت: وقتی به تیم ملی دعوت شدم مسابقات کشورهای آسیایی برگزار شد و خدا را شکر توانستم در آن مسابقات مقام نخست را کسب کنم و گردن آویز طلا را از آن خودم کردم.

از دیگر مدال هایی که کسب کردم، می توان از مدال نقره تورنمنت بین المللی در کشور اردن، مقام دوم مسابقات پارالمپیک و مقام سوم بازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ جو نام برد.

* به فکر پارالمپیک لندن هستم

چزانی، یادآور شد: اولین مسابقاتی که پیش رو داریم مسابقات انتخابی پارالمپیک هست که برای کسب سهمیه به استقبال این مسابقات خواهم رفت.

وی در پاسخ به سؤال اینکه در پارالمپیک قول مدال می دهید یا نه، اذعان داشت: همه سعی و تلاشم را می کنم تا از لندن برای کشورم افتخار آفرینی کنم.

امیدوارم تمریناتم را منظم تر و با جدیت بیشتری سپری کنم تا به آمادگی کامل برای مسابقات پیش رو برسم.

* بزرگترین نعمتی که خداوند به من داده، خانواده ام است

وی اذعان داشت: بزرگترین نعمتی که خداوند به من داده است، خانواده پرمهر و مهربانی است که همیشه در کنارم بودند و هیچ وقت احساس کمبودی در این بابت نداشته ام، یادم است وقتی که برای اولین بار مدال در مسابقات کشوری گرفتم پدرم برای دیدن موفقیت من به ورزشگاه آمده بود و شادمانی که از ته دل داشت را در چشمانش دیدم.

* هرچه دارم از خدا دارم

وی خاطرنشان کرد:‌ همیشه در زندگی خداوند را احساس کرده ام چرا که یاری ام داد که معلولیت پاهای خود را فراموش کنم و بی توجه به آن زندگی را با امید و نشاط ادامه دهم.

* انسان باید به ضعف هایش لبخند بزند

بانوی قهرمان ایرانی گفت: مطمئنم که هیچ مانعی بجز یأس و ناامیدی نمی تواند انسان را از پیشرفت و موفقیت باز دارد و انسان همیشه باید ضعف هایی را که دارد، نادیده بگیرد و همیشه امید را در خود زنده نگه دارد، انسان ها باید سعی کنند توانایی ها و توانمندی هایی را که در وجود خودشان دارند را شناسایی کنند و از آن ها به نحو احسن استفاده کنند و به موفقیت در آن زمینه برسند.

* نفس کشیدن هم نعمت بزرگی است

الهام چزانی، قهرمان معلول تنیس روی میز کشورمان در پایان خاطرنشان کرد: خداوند نعمت های زیادی به ما داده است و حتی به خود من هم که معلول هستم نعمت های بی شماری داده است که قابل شمارش نیست، حتی نفس کشیدن هم نعمت بزرگی است که باید از خداوند برای لطف و کرمی که به ما داشته تشکر کرد.

امیدوارم همه انسان ها از تک تک لحظات زندگی شان نهایت استفاده را بکنند و از نعمت هایی که خداوند در اختیارشان قرار داده، استفاده کنند