آرزوهای پر نقش و نگار «نگین» و «نگار»
نویسنده: ترابی
عکس ها :میثم دهقانی
۲۶ دی ماه ۸۱ برای خانواده «وفایی پور» روزی به یادماندنی است.روزی که «نگین» و «نگار» پا به این هستی گذاشتند و کسی تصور نمی کرد که روزی این دو قلو های دوست داشتنی برای خانواده شان در عرصه ورزش افتخار آفرینی کنند.
دوقلو های مشهدی با تلاش،پشتکار و حمایت پدر و مادرشان ورزش تنیس روی میز را به صورت حرفه ای دنبال کرده و با درخشش در مسابقات مختلف به تیم ملی نونهالان نیز راه یافته اند.در یکی از روز های بهاری، حضور این دو خواهر دوقلو در تحریریه روزنامه خراسان گفت وگوی متفاوتی را برای ما رقم زد.
در ابتدا تشخیص نگین و نگار برایمان خیلی سخت بود و در جریان مصاحبه چند بار به اشتباه نامشان را صدا زدیم. این ۲ خواهر دو قلو که تازه وارد ۱۲ سالگی شده اند، در صحبت هایشان اشاره می کنند که دوست دارند روزی در رقابت های المپیک برای کشورشان افتخار آفرینی کنند.
خانواده علاقه مند
“نگین وفایی پور” که چند دقیقه ای از “نگار” کوچک تر است، شروع کننده این گفت و گوست و می گوید: من و خواهرم اصلا فکرش را نمی کردیم که روزی بتوانیم تنیس روی میز را به صورت حرفه ای ادامه دهیم و به «تیم ملی نونهالان» راه پیدا کنیم.
وی درباره چگونگی علاقه مندی اش به این ورزش می گوید: پدرم روزی یک میز تنیس خرید. هر روز چند ساعتی این ورزش را انجام می دادیم و حتی در بعضی مواقع به صورت خانوادگی مسابقه برگزار می کردیم.وی ادامه می دهد:به مرور زمان من و خواهرم به این رشته علاقه مند شدیم و با پیشنهاد پدرمان قرار شد این ورزش را به صورت جدی تر در یک باشگاه ادامه دهیم.
خاطره اولین مسابقه
وی می گوید:اولین باشگاهی که ورزش را به صورت حرفه ای در آن آغاز کردیم، سالن تنیس مجموعه ورزشی شهید بهشتی مشهد بود. ابتدا این ورزش را زیر نظر «مونا پاکروان» شروع کردیم.
سپس با مربیان دیگری همچون «اکرم سرشار»، «قاضی آذری» و «علمی خواه» ادامه دادیم.وی که چند مدال را دور گردن خود انداخته است، به اولین حضورش در مسابقات رسمی اشاره می کند و می گوید:اولین مسابقه ای که در آن شرکت کردم، مسابقات مدارس ناحیه ۶ آموزش و پرورش بود که موفق شدم مقام اول را کسب کنم.
این موفقیت برایم خیلی ارزشمند بود چرا که وقتی به خانه بازگشتم متوجه خوشحالی پدرو مادرم شدم و این امر به نوعی جرقه ای بود تا بتوانم این ورزش را با جدیت و تلاش ادامه دهم.
نبود مربی و حریف تمرینی
وی با اشاره به این که با مشکلاتی هم روبه رو هستند ، خاطر نشان می کند:در حال حاضر من و نگار زیر نظر هیئت تنیس روی میز استان کار می کنیم، اما متاسفانه فعلا مربی نداریم تا بتوانیم تمرینات خود را به صورت حرفه ای دنبال کنیم.
الان کلاس تمرینی ما تغییر کرده است و حریف تمرینی هم نداریم و هر روز مجبوریم فقط با یکدیگر تمرین کنیم.وی با ابراز گلایه از بی توجهی برخی مسئولان به بازیکنان ملی پوش می افزاید:در حال حاضر ما دو خواهر عضو تیم ملی نونهالان هستیم.
۳۱ تیرماه هم مسابقات آزاد کشوری را که هنوز مکان آن مشخص نشده است پیش رو داریم و سپس باید در اردوی تیم ملی شرکت کنیم که نیاز است تمرینات ، در سطح بالایی باشد تا بتوانیم عملکرد خوبی داشته باشیم که این شرایط برای ما فراهم نیست. وی اضافه می کند: بدون تردید اگر عنوان و مقامی هم کسب کنیم افتخاری برای ورزش استان محسوب می شود.
رویای المپیک
«نگار» که چند دقیقه ای از «نگین» بزرگ تر است، هنگام مصاحبه کمتر صحبت می کند. وی نیز از علاقه مندی اش به این رشته می گوید و می افزاید:شاید در سال های گذشته به تنیس روی میز به عنوان تفریح نگاه می کردم.اما الان بسیار به تنیس روی میزعلاقه مند شده ام و به صورت حرفه ای آن را دنبال می کنم.
وی در پاسخ به این سوال که دوست دارد تا چه سطحی در این رشته پیشرفت کند، می گوید:آرزوی هر ورزشکاری رسیدن به بالاترین سطح ورزش حرفه ای است. من و نگین هم قصد داریم روزی در المپیک مدال کسب کنیم تا نام خواهران ۲قلو در جهان طنین انداز شود.
«نگار» در ادامه سخنان خود به مشکلات دیگری که با آن رو به رو هستند اشاره می کند و می گوید:در بسیاری از مسابقات با هزینه شخصی شرکت می کنیم که تا حدی خانواده می توانند آن را تامین کنند اما به مرور هزینه ها زیاد می شود، به همین دلیل از مسئولان انتظار داریم به ورزشکارانی که به عنوان نماینده استان در مسابقات شرکت می کنند، توجه بیشتری به لحاظ مادی و معنوی داشته باشند.
وی در پایان از پدر و مادرش تشکر می کند و می گوید:درا ین مدت پدر و مادرمان خیلی به پیشرفت ما کمک کرده اند.حتی در چند مسابقه، شرکت «فورج پارت سازان» که پدرم در آن جا مشغول به کار است، حامی مالی ما بوده است که امیدواریم روزی زحمات آن ها را با کسب مدال های رنگارنگ جبران کنیم.
و گلایه های مادر
مادر نگین و نگار هم در پایان می گوید: به خاطر شرایط فرزندانش، حتی دوره های مربیگری تنیس روی میز را گذرانده و در خیلی از مسابقات خارج از استان نیز آنها را همراهی می کند. «ناهید قربانی» به دغدغه هایش اشاره می کند و می گوید:این رشته در حد حرفه ای هزینه بر است.به عنوان مثال «رویه راکت» خیلی گران است و هر ساله باید تعویض شود.
خود راکت و کفش مخصوص این ورزش نیز گران است و هزینه ها را تا حدی خانواده ها می توانند تامین کنند، و به نظرم هیئت مربوطه نیز باید توجه بیشتری به تامین ورزشکاران داشته باشد.
وی می افزاید:مسئله بعدی وجود انگیزه در بین ورزشکاران نونهال است. باید شرایطی فراهم شود که این نونهالان انگیزه بیشتری داشته باشند تا بهتر بتوانند در رقابت ها بدرخشند.
وی خاطر نشان می کند:از مسئولان هم تقاضا داریم میان ورزشکاران تبعیض قائل نشوند و هر کسی که توانمند تر است به مسابقات اعزام شود.
باسلام وتبریک به این نونهالان . این دو عزیز ار خراسان رضوی می باشند
واقعا جای افتخاره که ما همچی دخترای ورزشکاری داریم .من به شخصا به عنوان یک ایرانی عاشق ورزشکاران ایرانی هستم و هچنین عاشق این دو خواهر که باعث سر بلندی این کشور شدن (از ته دل دوستون دارم)
اره اینا دوستای صمیمی من هستن خیلی خوش اخلاق و مهربونن