قالب خبری داریا نیوز

خوشحالیم در کشوری زندگی میکنیم که تعداد مربیان آن آنقدر زیاد است که آدم حتی نمیتواند تصورش را بکند.مربیانی در رده های بین المللی وبالاتر ؛درجه یک ودو و سه.خوب  اگر بخوایم کارشناسانه وطبق آمار  این مربیان را بررسی نماییم  چیزی که هرکارشناس  به فکرش می رسد این است که با دارا بودن   اینهمه  مربی در سطح  کشور  دیگر نباید کمترین دغدغه ای در حوزه آموزش و در نهایت بازیکن سازی داشته باشیم.

البته شاید این ظاهر ماجراست چرا که وقتی با بررسی نچندان موشکافانه  به بازیکن سازی در سطح کشور  نگاه میکنیم دقیقا متوجه خواهیم شد که هیچ یک از بازیکنان طراز اول و ملی و حتی دسته برتر کشور در تمامی  رده ها  اکیدا توسط  هیچیک از مربیان دارای سمت و پست سازمانی  وفعلی ایران ساخته نشده اند و این میتواند یک فاجعه وزنگ خطری برای پینگ پنگ این مملکت باشد .

این آمار بیشتر مربیانی را که عنوان دار با تیمهای ملی  به مسابقات بین المللی  حضور می یابند را در بر میگیرد.آقایان کمی دلسوز باشند وانصاف را از یاد نبرند.تاکی باید در انتظار باشیم تا بصورت خود جوش و پدیده یک بازیکن قد علم نماید ؟پس اینهمه مربی و مربیان مدرک دار علی الخصوص مربیان تیمهای ملی که درکارنامه آنان حتی رشد و پرورش یک بازیکن از پایه تا حدقهرمانی وجود ندارد چگونه میتوانند آرام و آسوده  باشند؟

هشدار… هشدار که  بزودی تاریخ در باره این نسل  از پینگ پنگ ومربیان خواهد نوشت …نگذاریم آیندگان از مربیان دوران ما به  سهل انگاری و ندانم کاری و یدک کشیدن مدارک  بنویسند؟طبق آمار و ارقام مربیان در ایران حتی اگر از بین هرسه مربی یک بازیکن ساخته می شد جمهوری اسلامی ایران یکی از قطبهای پینگ پنگ آسیا  می شد.چقدر خوب است که بعد از جنگها و اختلافات و جدلها  هرچه زودتر طبق شایسته سالاری مربیان راتشویق به ترویج بازیکن سازی کنیم  وبرای هریک از مربیان کشور یک شناسنامه تهیه نماییم .بدیهی است وقتی مربیان کشور دارای شناسنامه باشند  قانونا کسی مربی خواهد شد که بازیکنان بیشتری را تقدیم کشور نموده است. امروزه کم کم تعداد مربیان با بازیکنان برابر شده و حتی در برخی آمارها بیشتر نیز می باشد .آیا نباید آنان را بصورت الزام آور وادار به بازیکن سازی کنیم؟