قالب خبری داریا نیوز

نوشتن از زشتی ها و بدی‌ها همیشه دردآور و آزاردهنده است و اگر این پلیدی‌ها در ورزش باشند، بدون شک نگارش آن تلخ تر و دشوارتر خواهد بود.

این روزها که تمام حواسها متمرکز یکی از رشته های ورزشی است یا بهتر بگوییم همه چیز فرهنگ ورزشی کشورمان روی انگشتان ۲ قلقلک باز فر می‌خورند و کانون توجهات قرار گرفته‌اند و همین قلقلک‌بازها در هفته گذشته برای ورزش کشور کاری کرده‌اند که به اندازه همه دهه‌های گذشته که کم‌تر از فرهنگ در ورزش بحث شده بود، حرف زده شد و اخلاق محوری در ورزش سرلوحه همه برنامه‌های رسانه‌ای و در محوریت های اظهارات همه کارشناسان و مسئولان قرار گرفت.

متاسفیم که عنوان کنیم گویا تنها اسم آن رشته ورزشی بد در رفته و کارشناسان و آگاهان از بقیه رشته های ورزشی کمترین خبری ندارند!!!

چه زود “قلقلک” شده نماد بی فرهنگی و بداخلاقی ورزش کشور، در حالی که از بقیه رشته های خودمان بی خبریم یا خود را به بی خبری زده ایم!!!

چرا ضعف ها و قلقلک های مدیریتی را نمی بینیم و احساس می کنیم “مدیران ورزشی ” افرادی منزه هستند و عاری از هر گونه خطا!

چه زود برای بازتاب زشتی ها دست به کار شدیم و بدی ها را از ورزش کشور به دیگران در سرتاسر جهان انعکاس دادیم …اما گویا چشمان ما فقط آن دور دستها را می بیند و بس!!!همین نزدیکیها هم رشته های آشنایی وجود دارند که کم کم در حال رو سفید کردن آن رشه ورزشی هستند…آیا واقعا خبر نداریم؟؟؟

در این چند روز آنقدر نوشتیم و آنقدر گفتیم که قبح زشتی ها حداقل در ورزش شکسته شد و خروجی آن به دست نوجوانان و جوانانی رسید که شاید پیش از این دوست نداشتند در جمع خانوادگی درباره اش صحبت کنند…!!!

گاهی گفتن و نشر برخی تلخی ها نه تنها کمکی به فرهنگ نمی کند بلکه جنبه تخریبی آن به مراتب بدتر و خطرناک تر است.

در برزخ فرهنگی و در کج روی های اخلاقی در ورزش مسببین دیده نمی شوند، آن کسانی که نتیجه را به هر قیمیتی می خواهند.

آنهایی که شاید انگشتانی کشیده تر از قلقلک بازان دارند، اما به دلیل نمایان نبودن انگشت‌شان، کم تر متهم می شوند و فقط برای دیگران حکم صادر می کنند و راحت تر صحبت می کنند!

یکی از خطاهای فاحش مدیریتی برای برخورد با بداخلاقی ها و ناهنجاری ها در ورزش واژه ای به نام “مدارا” بوده و شاید با همین واژه است که بازیکن سالاری در ورزش کشور رشد کرده و اکنون همین مداراها تیشه به ریشه فرهنگ ورزشی کشور زده است.

باید پذیرفت که بی فرهنگی ورزش کشور فقط در وجود ۲ بازیکن خلاصه نمی شود و بداخلاقی ها همچنان در لایه های زیرین جامعه ورزشی ریشه دوانده و روز به روز نیز در حال افزایش است و برای اصلاح این کج روی ها باید واقع‌بین بود و از سر دادن شعار پرهیز کرد.

مجری قانون باید تابع همه بندها و تبصره‌های قانونی باشد و بدون توجه به نام و نشان یک ورزشکار رای عادلانه را صادر کند. مدیر نباید در مورد فرد متخلف احساسی برخورد کند، چون یک مسئول نمی‌تواند برای گرفتن تصمیم در مورد فرد متخلف موج سوار باشد بلکه باید خودش همه جوانب را بسنجد و تصمیم‌گیری کند.

دوباره باید اعتراف کرد که مشکل فرهنگی ورزش ایران قلقلک نیست، اما این قلقلک فرصت خوبی است که این بار به جای خنده، سخت به فکر فرو برویم و از این اتفاق زشت درس بگیریم و با نگاهی واقع بینانه برای حل معضلات گام برداریم.

پاپوش برای کسی دوختن” در فرهنگِ عامه به این معنی است که “فردی را به حیله، گناهکار کردن” و به رنج و زیان انداختن. حکایتِ “پاپوش” دوختن ِ مردم ِ ما برایِ یکدیگر بس خواندنی ست.

این موضوع آنچنان رایج و روایی ست که نه دانشگاه می شناسد نه بازار و اداره و …؛ و نه حتی عرصه ی ورزش! با کمی دقت در رفتار ِ همکارانتان در هر صنف و رده و جایگاهی که هستید می توانید آن را بیابید …

علّت اش شاید حسادتِ فزون ِ ذاتی ِ برخی از ما باشد که چشم نداریم پیشرفتِ هم رده و همسایه ی خود را ببینم و اگر کسی به واسطه ی زحمت و تلاش ِ خود کمی بالا رود و بزرگ شود، دیری نمی پاید که با مُخ به زمین اش می کوبیم و … اینچنین است شیوه ی برخورد با غالبِ ورزشکاران لایق و خدمتگزاران ِ راستین ِ سرزمینمان.

کسی نیست ما را بفهماند که ؛بابا همه ما انسانیم وهمیشه در معرض خطا و آزمون!!!

کسی نیست ما را بفهماند که ایهاالناس کار ما ؛حوزه ما ؛بحث ما و اساسا تمرکز ما روی ورزش و خلاصه کلام تنیس روی میز است وبس….!!! ما را به زندگی خصوصی بندگان خدا چه؟؟ما را به تهمت زدن از یک طرف و تعریف کردن از دشنام بدتر از دیگر سو چه؟؟؟

عجب امتحانی را پس دادیم و پس میدهیم!!!

مگر خود ما که وچه هستیم؟آیا از ما هیچ خطایی سر نزده است؟

بیش از این صلاح نیست مطلب را باز کنم و شرح دهم زیرا تا همین جا هم زیاده روی کردم و نوشتم و گفتم…

جهت شادی روح تنیس روی میز کشور  بخوان فاتحه مع الصلوات

اگر در خانه کس است یک حرف بس است