قالب خبری داریا نیوز

استعدادیابی، آموزش، توجه به زیرساخت ها و پشتوانه سازی وهمچنین تمرکز و سرمایه گذاری روی پایه های کشور اساسی ترین شاه کلید برای گشایش قفل بسته شده پینگ پنگ کشو ر است  و شکی نیست که مسیر فعلی  پینگ پنگ ایران  حرکت در  یک دایره بسته است.

در هر مقطعی از تاریخ پینگ پنگ کشور همواره با یک یا دوچهره شاخص و نخبه همراه بوده ایم که پس از پایان دوره حرفه ای آن متاسفانه با فقدان بازیکن مواجه گشته ایم.همیشه منتظریم تا کسی برایمان یک بازیکن بسازد اما هرگز خودمان بدنبال بازیکن سازی نبوده ایم وهمواره نام خود را مربی نهاده ایم.

البته با نگاه سطحی برخی مسئولان ورزش نمی توان انتظاری بیش از این برای رشد و پیشرفت  این رشته مظلوم   داشته باشیم.درحقیقت پینگ پنگ همواره قربانی سیاستهای اشتباه مدیران ومسئولان آن در طی دورانها بوده است وهرگز به جایگاه حقیقی خود نرسیده است وهمواره امروز را به فردا وفردا را به کسب تجربه بهانه کرده ایم.

مسلما می بایست در برنامه ریزی های داخلی  جایگاه رده های پایه را ترسیم کرد و برای توسعه این بخش، برنامه ریزی پایدار داشته باشیم در واقع باید با برنامه های بین المللی کار پایه ای از قالب شعار خارج شود و به عمل مبدل گردد.شک نداشته باشیم که یکی از دلایل عقب ماندگی ورزش ایران، توسعه نیافتگی ورزش دانش آموزی وسرمایه گذاری روی سنین پایه   می باشد.

البته درد ما یکی نیست ؛متاسفانه این روزها در ورزش خوب خرج نمی‌شود؛ خوب خرج نشدن نه فقط به معنای کم خرج  شدن (که نسبت به بسیاری از کشورهای دنیا کمتر خرج می‌کنیم) بلکه به معنای غیر اصولی خرج شدن  وبی برنامه خرج کردن هم هست. سطح پیروزیها در پینگ پنگ کشور به دلیل عقب افتادگی وبی برنامگی آن نسبت به همه رقبای آسیایی و جهانی آنقدر پایین آمده که تا دوردستها امیدی به پیروزی نخواهیم داشت.

هرچند مشکلات فرا روی ما بسیار زیاد است  بطور مثال : یک روز نفتی ها  ودولتیها از هزینه‌کرد در رده قهرمانی و ستاره‌سازی منع می‌شوند، روز بعد وزارت ورزش هزینه‌کردهایش تحدید می‌شود و اجازه هزینه‌کردن در رده قهرمانی، لیگ برتر و … را ندارد و روز بعد مدیرانی که سخت می‌کوشند تا تیمهای  پرطرفدار را جهت ایجاد و تولید هیجان ورزش در سطح بالایی نگه دارند، متهم به اصراف در بیت‌المال می‌شوند!

در جوامع امروزی همه چیز به هم متصل است و اتفاقاً ورزش نقش عمده‌ای در مسایل اجتماعی، سیاسی و حتی اقتصادی دارد که این روزها کمترین توجه به آن صورت می‌گیرد! ورزش کردن و تولید هیجان در سطح قهرمانی موجب تخلیه روانی، سلامتی فکر، جلوگیری از تخریب رسانه‌ای بیگانگان و … می‌شود و نتیجه‌اش یک جامعه پاک است. در واقع ورزش یک جور پیشگیری است که متاسفانه در جامعه ما و در سطح کلان و میان تصمیم‌سازان ارزش واقعی خود را از دست داده و هر روز کمتر و محدودتر به آن بها داده می‌شود.

ادامه دارد

سید منصور علوی