قالب خبری داریا نیوز

امروز بزرگترین افتخار هر مدیر ورزش یا رئیس فدراسیون ورزشی درکشور، گرفتن عکس با مربی خارجی در لحظه  ورود به کشور و هنگام پیاده شدن از پلکان هواپیما یا فرودگاه است. وظیفه ای که مدیران ورزش کشور به خوبی از هم تقلید کرده و به آن افتخار می کنند و به این مباهات خود فخر فروشی می کنند.

مدیران ورزش کشور، اگر توام با منت کشی و خواری بتوانند با مربی خارجی که تمام آمال فدراسیون هاست وارد مذاکره و در حضور ریاست سازمان (قبلی)با آن مربی عقد قرارداد نمایند، به چنان منزلتی می رسند که گردن آویز افتخار آوردن مربی خارجی را همانند پهلوانان برگردن خود می بندند و به مثابه این است که از دست ریاست سازمان تربیت بدنی(قبلی) بالاترین نشان لیاقت مدیریت ورزش کشور گرفته اند.

آیا تنها وظیفه مدیران و روسای فدراسیون ها جذب مربی خارجی است . آیا مربیان خارجی توانسته اند ورزش بیمار کشور را در سالیان گذشته درمان کنند. آیا مربیان خارجی حاضر شده اند، دانش خود را در اختیار ورزش بیمار ما قرار دهند.

سونامی ورود مربی خارجی به ورزش کشور  وهمچنین قرارداد با کمپهای خارجی در حالی با عقد قرارداد واگذاری همه جانبه اختیارت تمام رده های سنی تیم های  یک فدراسیون در حالی شکل گیری است، که موج آن به  فدراسیون های دیگر نیز رسیده است و آنان نیز در تکاپوی جذب و واگذاری اختیارات همه جانبه تیم های خود به مربی خارجی هستند. مشکل ورزش کشور ورود سونامی مربی خارجی نیست، بلکه عدم ورود سونامی دانش خارجی است. ورود مربیان خارجی که دانش خود را در اختیار ورزش کشور قرار نمی دهند، به صلاح ورزش کشور نیست.

مدیران و روسای فدراسیون های  سنتی حاکم بر ورزش کشور که اعتقادی به علمی شدن ورزش ندارند ، اکنون برای جبران عقب افتادگی علمی فدراسیون خود به ناچار اقدام به جذب مربیان آکادمیک خارجی می کنند، تا سرپوشی بر ضعف های عدم تربیت مربیان آکادمیک داخلی بگذارند.

حال سوال اساسی اینجاست که وظیفه تربیت مربیان آکادمیک در رشته های ورزشی مختلف بر عهده چه نهادی است. سازمان تربیت بدنی(قبلی) و فدراسیون ها چه اقدام اساسی در این زمینه انجام داده اند. چرا مسئولین ورزش برای وارد کردن دانش خارجی به کشور میلیاردها تومان هزینه نمی کنند. چه کسانی از ورود دانش خارجی به کشور زیان می بینند و چه کسانی از ورود مربیان خارجی به کشور سود می برند؟