قالب خبری داریا نیوز

در میان ورزشکاران موفق ایران در المپیک لندن، مظلوم ترین شخص شاید نوشاد عالمیان بود. نوشاد که برای اولین بار پینگ پنگ ایران را صاحب دو پیروزی در المپیک کرد، پس از بازگشت به ایران، ساکت و آرام در گوشه نشست و از موضعی طلبکارانه، تقاضای سکه و پاداش نکرد.

اگر سعید عبدولی و نوشاد عالمیان را با هم مقایسه کنیم، درمی یابیم که نوشاد نه تنها کارنامه ای بهتر از عبدولی داشت، بلکه اساساً کار مهمتری هم در قیاس با عبدولی انجام داد. عبدولی کشتی را به حریفش باخت و به لطف جوسازی گزارشگر، اکنون ۲۰۰ سکه بهار آزادی در چنگش است. البته مفت چنگش! او برای رفن به المپیک زحمت بسیار کشیده بود و همان سال قبل هم که طلای جهانی را گرفت باید از نظر مالی به حد کافی تامین می شد.

به هر حال عبدولی اگر در المپیک لندن مدال هم می گرفت، مدالش در رشته خودش بی نظیر نبود. اما دو پیروزی نوشاد عالمیان در پینگ پنگ، بی نظیر و تاریخی بود.

اما فارغ از مقایسه نوشاد و عبدولی، رفتار تبعیض آمیز مقامات ورزش کشور با این دو ورزشکار جوان، نکته ای است و سکوت و نجابت نوشاد هم نکته ای دیگر.

نوشاد عالمیان برخلاف برخی از ستاره های ایران در المپیک لندن، حتی به این موضوع اعتراض هم نکرد که چرا فلانی ۲۰۰ سکه گرفت و من چیزی نگرفتم و …

او فقط کار خودش را انجام داد و بی سر و صدا به ایران بازگشت و در ایران هم جوسازی نکرد و چون در کشور ما، معمولاً صداهای بلند به گوش می رسد، صدای نوشاد به گوش کسی نرسید و او محجوب و مغموم به کنج عزلت خزید و اندوه خورد و صبر ورزید.

نوشاد حتی حاضر نشد در حد علی مظاهری به مقامات ورزشی و غیرورزشی کشور اعتراض کند و بگوید: “آقای رئیس جمهور من هم قهرمانم!” نوشاد نه تنها جایزه یا نگرفت بلکه حتی به مراسم تجلیل از المپیکی ها نیز دعوت نشد.

اما نکته جالب در این میان، سکوت ستاره های مدال آور کشتی و وزنه برداری است. هیچ یک از این پهلوانان، حاضر نشد کلمه ای در حمایت از نوشاد بگوید و از مسئولان ورزش کشور بخواهد که نوشاد عالمیان را نیز به دلیل کسب دو پیروزی بی نظیر در المپیک، دستی در گنجینه جوایز ببرند و او را هم از سکه ها بی نصیب نگذارند.

آنها نه قبل از اهدای جوایز به این نکته اشاره کردند که نوشاد عالمیان هم شایسته دریافت سکه است و نه پس از دریافت جوایزشان، به بی کلاه ماندن سر نوشاد اعتراض کردند. چنین پهلوانانی داریم ما!

شاید دلیل اصلی این ماجرا بی کسی و بیصاحب بودن فدراسیون تنیس روی میز کشور باشد!