قالب خبری داریا نیوز

استاد دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی معتقد است: به تناسب رشدی که در انجام کارهای تحقیقاتی و پژوهشی در زمینه ورزش در دانشگاه‌ها صورت گرفته در کسب مدال رشد چشمگیری نداشته ایم.

به گزارش پایگاه تخصصی پینگ پنگ کشور؛دکتر فرشید طهماسبی  با بیان این مطلب که در خصوص رابطه بین تحقیقات انجام شده در حوزه ورزش و کسب مدال در المپیک و سایر میادین جهانی پژوهش‌های مطلوبی از نظر کمی و کیفی صورت نگرفته است تصریح کرد: اگر پایان‌نامه‌ها و مقالات انجام شده در دانشگاه ها به سمت و سوی کمک به ورزش و در جهت ارتقای سطح مدال‌ها در المپیک پیش برود بدون شک رتبه ما در المپیک آینده و رقابت‌های جهانی تک رقمی خواهد شد اما متاسفانه چیزی که در نظر گرفته نمی‌شود همین موضوع است.

طهماسبی ادامه داد: خلایی که هم‌اکنون بین متخصصان دانشگاه ها و مدیران ورزشی در شرایط فعلی وجود دارد اگر توسط وزارت ورزش و جوانان پر شود و وزارتخانه مسولیت برنامه ریزی المپیک ۲۰۱۶ را به متخصصان دانشگاه‌ها واگذار کند، بدون شک سرمایه‌گذاری وزارت ورزش و کمیته‌ ملی المپیک در المپیک بعدی فقط معطوف رشته‌هایی چون کشتی و وزنه برداری نخواهد بود.

این استاد دانشگاه اظهار کرد: ما منکر این امر نیستیم که در المپیک امسال از نظرکیفی نسبت به دوره‌های قبل رشد نسبتا خوبی داشتیم اما باید مسئولان ورزشی علت این رشد را بررسی کنند چون در غیر این صورت منشاء موفقیت نسبی مذکور ممکن است به عواملی نظیر انگیزه مالی نسبت داده شود و اگر چنین باشد قطعا در دوره های بعدی با مشکل مواجه خواهیم شد چون انگیزه های بیرونی (مانند سکه طلا) فقط در کوتاه مدت جوابگو هستند، در حالی که ما باید انگیزه های درونی ورزشکارانمان را تقویت کنیم.

استاد دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی خاطرنشان کرد: در حال حاضر عرق ملی و انگیزه مالی عوامل اصلی کسب مدال از سوی ورزشکاران ایرانی است اما سهم علم ورزش دررشد ورزش قهرمانی کشور ناچیز است و ما اگر بدنبال دستیابی به قله های موفقیت در همه رشته های ورزشی هستیم باید بدانیم که هر گونه برنامه ریزی در ورزش ما باید مبتنی بر اصول علمی بوده و موفقیت های ما قابل پیش بینی باشد نه اینکه در یک رشته ورزشی شانس کسب مدال را ۱۰۰ درصد بدانیم اما این احتمال در مسابقات خیلی پایین تر باشد و بالعکس.

وی افزود: تا زمانیکه علم به معنای واقعی ورزش را همراهی نکند نتایج شانسی و تصادفی خواهند بود، همانطور که این مساله را به وضوح در فوتبال شاهد هستیم، لذا به نظر می‌رسد اگر جایگاه ورزش را با استفاده از ابزارها و منابع علمی پیش بینی کنیم و سهم علم را از سهم مدیریت و برنامه‌ریزی تفکیک نماییم بهتر می‌توان به سهم علم در پیشرفت رکود ایران در المپیک آینده پی برد.

این استاد دانشگاه تاکید کرد: تجارب علمی ثابت کرده که در سالهای اخیر در رشته‌هایی که افراد علمی و متخصص نقش کلیدی را داشتند شاهد تحول و پیشرفتهای قابل توجهی در آن رشته‌ها بودیم که نمونه این پیشرفت را می‌توان در رشته‌های والیبال و بسکتبال دید اما فوتبال هنوز علم گریز است و اثرات این علم گریزی را در تیم‌های باشگاهی و تیم ملی به خوبی می‌بینیم.

طهماسبی یکی از راهکارهای موثر در علمی کردن ورزش را تشکیل کمیته یا معاونت علمی در چارت وزارت ورزش و جوانان عنوان کرد و گفت: اگر چنین معاونت یا کمیته‌‌ای در چارت وزارتخانه تعریف شود در آینده ارتباط نزدیکی بین متخصصان و وزارت ورزش و جوانان بوجود می‌آید و کارها در حوزه قهرمانی کاربردی‌تر خواهد شد و دیگر دانشجویان رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی پژوهش‌ها و تحقیقات خود را محدود به تحقیقات صرفا آزمایشگاهی نخواهند کرد و تحقیقات میدانی و کاربردی اهمیت بیشتری پیدا خواهند کرد.

استاد دانشگاه تربیت بدنی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی یادآور شد: وزارت ورزش و جوانان و به تبع آن کمیته ملی المپیک به جای اینکه در آستانه المپیک به فکر استفاده از تخصص پژوهشگران و متخصصان در تیم‌های ورزشی باشند، بهتر است از همین حالا به فکر باشد و با اعلام یک فراخوان، از تمام متخصصان حوزه علوم ورزشی در راستای ارتقاء رکوردهای ورزشکاران دعوت به همکاری کند.

وی اظهار کرد: در کشور ما ورزش همانند هرمی می‌ماند که وضعیت وارونه دارد و ما به جای اینکه در ابتدا به ورزش پایه بپردازیم و نتایج حاصل از این رشد را در ورزش قهرمانی و حرفه‌ای ببینیم، از همان ابتدای امر تمام توجهات را معطوف رشد ورزش قهرمانی می‌کنیم و از اصل موضوع غافل می مانیم، در حقیقت هم اکنون بعد از مشکل پژوهش و علم گریزی مدیریت ورزش کشور، بحث اصلی ورزش پایه و بی‌توجهی وزارتخانه های مسئول به رده های پایه و رشته‌های پایه است، واقعا چند درصد از افرادی که در راس هرم مدیریت ورزش کار می‌کنند از افراد متخصص و تحصیلکرده تربیت بدنی هستند، چند نفر متخصص ورزش در کنار تیمهای باشگاهی و ملی ما به فعالیت مشغولند، در حالیکه ما کارشناسان جویای کار زیادی در حوزه ورزش داریم.

این استاد دانشگاه در پایان گفت: در طول سال نزدیک به ۲۰ همایش به اصطلاح معتبر در زمینه‌های مختلف علوم ورزشی در کشور برگزار می‌شود اما چون خروجی این همایش ها مشخص نیست به طور طبیعی نقشی در رشد ورزش‌ همگانی، پایه و قهرمانی در کشور ندارند و فقط هزینه بر هستند. در این خصوص نیز باید نظارت صورت گیرد و هنگام انجام پژوهش و برگزاری همایش های پژوهشی مقوله نیاز سنجی و بحث هزینه – سود مورد توجه قرار گیرد تا منابع ملی ما مورد حیف و میل قرار نگیرند.