قالب خبری داریا نیوز

نگاه به ورزش در گذشته:

روزگار کهن را ندیده ایم ولی مصوبات و قوانین مکتوب آن دوران جهت استناد بجای مانده در سال ۱۳۰۶ وزارت معارف(اموزش وپرورش) در اساسنامه اش مصوب شد که هر دانش اموز میبایست روزانه ورزش نماید(ورزش صبگاهی) و هفته ای دو جلسه کلاس ورزش داشته و مدارس مجهز به میادین واماکن ورزشی باشند متولیان امر انروز به این مصوبه اعتبار داده و اقدام نمودند(دهه ۷۰ ورزش از مدارس ابتدائی حذف شد) با توجه به ارزش ورزش میادین ورزشی براساس جمعیت انروز ساخته شد و مدرسین کارازموده از کشور های صاحب نام برای تربیت مربیان به ایران اورده شدند و بتدریج ورزش نضج گرفت و نتایج و عناوینی در بازیهای اسیائی – المپیک و جهانی را ورزشکاران کسب نمودند.

در آن ایام مدیران مربیان و ورزشکاران ادمهای کم توقع و عاشق کار بودند واکثرا با هزینه شخصی به تعلیم و تعلم مشغول بودند در رشته های اجتماعیو انفرادی در اسیااعتبار بدست اوردند و در کشتی و وزنه برداری در دنیا قد برافراشتنددرانزمان مربیان ابتدابه ورزشکاران منش جوانمردی.

خوی پهلوانی (خضوع درمقابل ضعفا. ایستادگی جلوی اغنیا .مروت با حریفان .ادب در کلام .اطاعت از والدین و تکریم به بزرگترها) را می اموختند و به تحصیل اکادمیک انان توجه خاص مبذول میداشتند و سپس به اموزش تکنیک اقدام مینمودند ودر تاکتیک هم میاموختند چنانچه نقطه ضعفی از حریف میدانند بران نقطه یورش نبرند.

این نحوه سلوک در جامعه ورزش بودو کسانیکه در حواشی ورزش بودند بلاجبار ملزم به رعایت ان میشدنداز تماشاچی گرفته تا روزنامه نگار و نویسنده ومفسرورزشی اگر احیانا تماشاگری هتاکی میکرد نیاز به مامور و پلیس نبودسایر تماشاچی ها اورا سر جایش مینشاندندکه این امر باعث شده بود میادین ورزشی محیطی امن برای خانواده ها باشد. ورزشی نویسان به نوشته های خویش احترام میگذاشتند و برای خود ارزش و حرمتی قایل بودندو جهت تشویش اذهان عمومی قلمفرسائی و به غلط و با سوء نیت تفسیر نمیکردند بهمین جهت مورد احترام مردم وجامعه ورزش بودندو بهر جای میرفتند قدر میدیدند و بر صدر مینشستند افرادی با سواد در حیطه کاری خود بودند وارزش نوشته هایشان را برتر از نان شب میدانستند ودر مقالات خویش حفظ سلامت وامانت را مهمتر از درامد میپنداشتند.

اگر ورزشکاری قابل بود به حق از او تقدیر میکردند و در نقل و انتقال ورزشکاران دخالت نداشتند و شرافت روزنامه نگاری را با هیچ چیز عوض نمیکردند.همچنین لیدر ها و تماشاچی ها از جیب خود هزینه میکردند(با شغلهائی مانند دستفروشی طوافی و قهوه خانه داری و…) ولی به پیراهن تیم ملی و باشگاه مورد علاقه خویش اعتقاد داشتندوبدون دریافت دیناری از باشگاه یا خزانه دولت درتمام ایام تیم محبوبشان را همراهی میکردند و افتخار داشتند اگر یکی از ورزشکارن دعوت انها را لبیک گفته و یک لیوان ابمیوه میهمان انها شود. ورزشکاران انزمانافراد موفقی در اجتماع بودندودرهر رسته از مشاغل فرهنگی و اجتماعی در راس قرار داشتندو باعث افتخار جامعه ورزشی بودند و هستند.

این گروه از مدیران وورزشکاران و ورزشی های رسانه های ارتباط جمعی که به جبر زمان دستشان ازین دنیا کوتاه شده و در زمان خود جلال و شکوهی در مقام و رتبه داشتند و فرزندانی صالح و تحصیلکرده به جامعه جهت خدمت تقدیم داشتند وقت رفتن یک مسکن شخصی ویا یک ریال پس انداز از انها نماند ولی نام نیکشان تا ابد در تاریخ به یادگار میماند.

نگاه به ورزش در حال:

گرچه دران دوران اکثرنظامیان در راس سازمان ورزش قرار میگرفتند ولی معاونت ها مدیران وفدراسیون ها در دست قهرمانان رشته تخصصی وکارشناسان ورزش بود که تصمیمات معقول میگرفتندو از قدرت اجرائی تیمساران و روسای قدرتمند فدراسیونها جهت ارتقاء ورزش استفاده مینمودند.

این روند رو به رشد تا انقلاب اسلامی ادامه داشت وبا انقلاب شکوهمند اسلامی روزنه امید دل ورزش دوستان و متخصصین ورزش راروشن نمود که کار به کاردان سپرده شده و از غیر متخصص در ورزش خبری نخواهد بود و با حضور اهالی ورزش در سازمان تربیت بدنی ورزش به اوج شکوفائی میرسد. با تثبیت نظام و استقرار دولتها یکی پس از دیگری ورزش بصورت سازمان به حیاتش ادامه داد با دو مسئولش از جنس ورزش بودند و بتدریج غیر متخصصان براریکه ورزش در سازمان تکیه زدند و دیگر از متخصصین وکارشناسان ورزش هم در مدیریت های میانی و فدراسیون ها هم استفاده نشد.

ورزش به محاق رفت سکون و سکوت بر ورزش غالب شد و چاره در این دیدندکه جهت پیشبرد ورزش انگیزه مادیات را بر معنویات ترجیح دهند و ورزش را بسوی ورزشی حرفه ای اما نامتجانس با فرهنگ پیش برند که فوتبال ورزش اول شد و توجه دولت با بودجه ورزش همگانی را به این را سوق دادند و شرکتها / کارخانجات / سازمانها و بنیاد های وابسته به دولت موظف به تیمداری شدند و هزینه ورزش کارگران و کارمندان که جهت ورزش همگانی بود در راه ورزش قهرمانی صرف وبطور زاید الوصفی بابالا رفتن هزینه ها به این بودجه ها از طروق مختلف افزوده شد و بازیکنان قیمت پیدا کردند و رانت و رابطه جای معیار و ضابطه را گرفت و پول حرف اول در ورزش شد و باعث وسوسه مدیران و ورزشکاران و روزنامه و مجلات ورزشی شد.

بلطبع افراد حواشی ورزش زیادشدند و دیگر استخوان خرد کرده ها کنار گذاشته شدند و وابستگان به دست اندرکاران از حاشیه به متن امدند که زوال فرهنگی درجامعه ورزش هویدا شد تا امروز در مسیری سراشیب درحرکت است عوارض عیان آن پایه تحصیلات ورزشکاران ملی است که به سطح دبستان وراهنمائی تنزل کرده است و محاوره وکلام روزمره اشان در سطح چاله میدان دیگر از نجابت و ادب و متانت و مناعت طبع خبری نیست و همه در فکر پر کردن چاه ویل خویش با پولهای خزانه دولت هستند پولهائی که میبایست خرج سلامتی و رفاه مردم شود نه هزینه زندگی نوکیسه ها در ینگه دنیا.

دیگر امانت داری در قلم توسط عده ای فراموش شده و آن قلم بدستان و میکروفن بدهنان اندک نام جامعه ورزشی نویسان ومفسران ورزشی خوشنام را بدنام کردند و هنوز هم ادامه میدهند و برای عبور ازین ورطه هولناک چشم مردم بدست و دهان اهالی سالم مطبوعات ورادیو تلویزیون میباشد که با اگاهی راه روشن را به جوانان نشان داده و سوء استفاده چی ها را هم معرفی نمایند.

اکنون با ورزش دیم که هرازگاهی نخبه ای سربرمیاورد (چون المپیگ۲۰۱۲) و باز سالها در انتظار میمانیم چون در اثر عدم توجه به مسایل فرهنگی زیر بنای جامعه ورزش در حال فرو ریختن میباشد میدانید جهت استفاده از میادین و امکانات ورزشی سازمان تربیت بدنی (برای یک سانس) چه هزینه سنگینی باید پرداخت؟ (که مغایر روح قانون اساسی میباشد) پس تا زیرساخت های ورزش را درست نکنیم (ایجاد و احداث میادین ورزشی و استفاده رایگان توسط نوجوانان و جوانان وورزشکارن با حضور مربیان اگاه و کارازموده) و پول بی رویه در ورزش هزینه کنیم زوال فرهنگی و قهرمانی پیش روی ماست واجتناب از ان نا ممکن بازهم معتقدم رسانه های گفتاری و شنیداری وارباب جراید در صورتی که خود بر سر این خوان ننشسته اند میتوانند با کمک کارشناسان و متخصصین ورزش به اعتلای ورزش پاک اهتمام ورزند و جوانان و ورزشکاران پاک نهاد را از ورطه نیستی واز چنگال مافیای ورزش نجات بخشند که این امر زمان بر است ولی در آینده بر شیرین دارد