قالب خبری داریا نیوز

روز گذشته از نامه روسای فدراسیون های ورزشی به مسئولان کمیته ملی المپیک برای آماده کردن شرایط و فراهم کردن برگزاری هرچه سریعتر انتخابات این کمیته خبر دارشدیم .نامه ای که دوباره ذهن ها را معطوف به دو بال قدرت ورزش کشور در خیابان سئول کرد.

و اما قصه از کجا شروع شد؛ پیش از مسابقات المپیک بود که صداهایی به صورت غیر رسمی از تعلیق برخی از رشته های ورزشی به دلیل تغییر و تحولاتی که از سوی وزیر ورزش صورت گرفته بود، شنیده شد که مسئولان اعلام کردند هیچ مشکلی نیست و تمامی کارها طبق روال انجام می‌شود.بعد از افتخارآفرینی ایران در المپیک لندن کم کم این صداها رنگ واقعیت گرفت و برخی از فدراسیون ها ما به دلیل آنچه که دخالت دولت عنوان شده است، تعلیق شدند.

در همان زمان مسئولان ورزشی ما اعلام کردند که هیچ مشکلی نیست و همه چیز به زودی حل می شود اما با گذشت زمان به این نتیجه رسیدند که بهتر است بیش از این مسئولان جهانی را با کارهای خود حساس نکنند و اصلاحاتی که مدنظر آنها است اجرا کنند.اما این اصلاحات چه چیزی بود؟ تغییر در اساسنامه ها که از مدت ها قبل باید صورت می گرفت ولی با مقاومت هایی در ایران رو به رو شده بود.

سرانجام مسئولان ورزش ما به این نتیجه رسیدند که اساسنامه فدراسیون ها و کمیته ملی المپیک را تغییر دهند تا سایه تعلیق از ورزش ایران برای همیشه دور شود.برخی از فدراسیون ها اساسنامه های خود را تغییر دادند و به فدراسیون های جهانی فرستادند و در نهایت نوبت به کمیته ملی المپیک رسید تا اساسنامه خود را اصلاح کند.

پیش از این قرار بود انتخابات کمیته ملی المپیک بعدز از المپیک لندن برگزار شود اما کمیته بین المللی المپیک اعلام کرد؛ تا زمانی که اساسنامه کمیته ایران اصلاح نشود، حق برگزاری انتخابات را ندارید.انتخاباتی که موجب شده دو رکن قدرتمند در ورزش(وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک) به تکاپو بیافتند و سعی کنند تا این صندلی ارزشمند را برای چهار سال آینده از آن خود کنند.

تاریخ نشان داده همیشه کسانی که در راس سازمان تربیت بدنی سابق بودند پس از پایان مسئولیتشان کاندیدای ریاست کمیته می‌شدند و به راحتی با توجه به اینکه روسای فدراسیون ها تحت نظارت سازمان بودن، رای می آوردن تا دوباره به ورزش کشور خدمت کنند.

ولی با تبدیل شدن سازمان تربیت بدنی به وزارت ورزش کمی معادلات تغییر کرد. چراکه مسئولان وزارت ورزش در تلاشند تا قبل از پایان دوره دولت دهم صندلی این کمیته را از آن خود کنند، این درحالی است که مسئولان کمیته ملی المپیک نیز بر این امر واقفند و سعی دارند تا به دلیل آن چه که اصلاح اساسنامه عنوان شده است، برگزاری این انتخابات را به تعویق بیاندازند تا بتوانند از نفوذ فعلی دولت در روسای فدراسیون ها بکاهند.

اصلاح اساسنامه ای که به قول خود مسئولان کمیته ملی المپیک نزدیک به دو سال است در حال اصلاح است و تاکنون به پایان نرسیده است.وزارت ورزش در جلساتی که با مسئولان خود داشته عنوان کرد؛ اخبار از داخل و گاهی مواقع از کانال کمیته ملی المپیک به فدراسیون های جهانی می رسد و کمیته ملی المپیک مسئولان وزارت ورزش را عامل به دردسر افتادن ورزش کشور و تعلیق می داند.

در جدیدترین حرکت، از مسئولان فدراسیون ها خواسته شده بود که به صورت کاملا ارادی نامه ای تنظیم کنند و از هیات اجرایی کمیته ملی المپیک بخواهند که انتخابات این کمیته را هر چه سریع تر برگزار کنند.نکته جالب در این مسأله این است که این نامه با پیک به دفتر روسای فدراسیون ها می رود و پس از امضا به دفتر رئیس بعدی فدراسیون می رود.

تا تنظیم این گزارش نزدیک به ۳۵ رئیس فدراسیون این را امضا کرده اند و گفته می شود یکی از روسای فدراسیون ها که ارتباط نزدیکی با یکی از معاونان وزارت ورزش دارد، سردمدار این قضیه است و نامه را وی نوشته است.جلسه فردای کمیته ملی المپیک می تواند خیلی از حقایق را روشن کند و باید دید که واکنش این کمیته به تصمیم روسای فدراسیون ها چیست.

اما نکته ای که از چشم مسئولان ما مغفول مانده است، “ورزش” است. آن قدر درگیر این صندلی ریاست و بگو مگوها و حواشی شده ایم که تاکنون برنامه ای مدون برای بازی های کشورهای اسلامی در خردادماه سال آینده، بازی های آسیا ۲۰۱۴ کره و المپیک ۲۰۱۶ ریو نکرده ایم.

امیدواریم مسئولان ما جلسات مشترکی که قرار بود فراکسیون ورزش، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش با هم برگزار کنند را با شدت و قدرت بیشتری پیگیری کنند تا بیش از این زمان را از دست نداده و بتوانیم بار دیگر پرچم ایران را در میادین ورزشی به اهتزار درآوریم.

اکثر کشورهای دنیا که طبق برنامه کار می کنند در حال آماده سازی تیم های خود برای حضوری موفق در میادین هستند و باید با یک همیت ملی این مشکل را برطرف کرده و بدور از غرض‌ورزی‌ها به دنبال ارائه خدمت به ورزش کشور باشیم.در پایان باز هم باید تاکید کرد که دعوای این صندلی فقط و فقط باعث هدر رفتن زمان، منابع مالی و انسانی و … می شود و ورزش کشور بیش از پیش ضربه می خورد.