قالب خبری داریا نیوز

اینجانب زهره ابوطالبیان نایب رئیس هیئت پینگ پنگ استان همدان مدت ۲۶ سال است که به عنوان مربی, بازیکن و داور فعالیت می کنم و مدت ۴ سال است که با هیئت بیماران خاص و پیوند اعضا به عنوان مربی همکاری می کنم و نیز مدرس دانشگاه آزاد و پیام نور می باشم که به تدریس ادبیات انگلیسی و ترجمه متون انگلیسی و فارسی اشتغال دارم.مدت چند سال در کشور هندوستان اقامت داشتم و تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه پونا به اتمام رساندم و حتی در مسابقات دانشجویی نیز شرکت کردم و دارای مقام می باشم و ۲ سال هم به عنوان مترجم شرکت نفت ایران (رویال اویستر) در کشور امارات متحده عربی در حاشیه خلیج همیشه فارس فعالیت کردم.

از هیئت بیماران خاص و پیوند اعضا از سال ۱۳۸۳ فعالیت خود را شروع کرد و از ان زمان تا کنون این استان همواره در سکوی اولی چه در مسابقات خاورمیانه و چه جهانی خوش درخشیده است (بهاره بیگی و….)اما در هیچ یک از این مسابقات برون مرزی از مربیان این استان استفاده نشد و هر ساله مربیانی دیگر به همراه تیم اعزام می شدند که هیچ شناختی از این بازیکنان نداشتند چه از نظر فیزیکی چه از نظر روحی و وقتی از مقام مسئول سوال می شد که چرا این مربیان اعزام می شوند جواب می شنیدیم که صلاح فدراسیون بوده است.باید کسانی اعزام شوند که دانش روز پینگ پنگ را داشته باشند و مشکل زبان نداشته باشند در حالیکه وقتی از بازیکن سوال می شد می گفتند که یا اصلا زبان بلد نبودند یا در حد معمول بوده و از لحاظ فنی هم در حد معمول بوده اند.

حال پرسش من این است که این چه صلاحی است که اینجانب که دارای مربیگری و داوری درجه یک می باشم و کارشناس ارشد زبان انگلیسی و ۳ بازیکن ملی پوش از ۴بازیکن را آماده کرده ام و با خصوصیات روحی و جسمی انان آشنایی کامل دارم صلاحیت همراهی این تیم را به عنوان مربی ندارم اما کسی که اصلا آشنایی با زبان ندارد و یا حتی ۱ بازیکن در سطح ملی پرورش نداده است و از همه مهمتر اینکه اصلا نمی داند فرد پیوند اعضا دارای چه خصوصیاتی است صلاحیت همراهی این تیم را در مسابقات برون مرزی به عنوان مربی دارد؟

ایا بها دادن به مربیان شهرستانی این گونه است؟ ایا بدین شکل می خواهیم پینگ پنگ را در کل کشور تعمیم و ارتقا دهیم؟ ایا این گونه می خواهیم با اعتماد و اتکا به مربیان زحمتکش و بی ادعای شهرستانی نور امید را در دل آنها زنده کنیم و دیگر مربیان که در دورترین اقصی نقاط کشور عزیزمان مشغول فعالیت هستندامید وار کنیم؟ انان که با کمترین امکانات و بدون هیچ چشمداشتی خالصانه و صادقانه به امر آموزش و پرورش بازیکنان می پردازند تا روزی بتوانند به افتخار این مهم نائل شوند.

بنده عاشق کشورهای خارجی و مسابقات برون مرزی نیستم چرا که چندین سال در چندین کشور زندگی کرده ام و بالاخره خاک میهن عزیز را به دیگر کشورها ترجیح دادم و به ایران بازگشتم تا از تخصص خود برای میهن خود استفاده کنم ولیکن در اینجا مسئله احقاق حق می باشد چرا که از قدیم گفته اند حق گرفتنی است نه دادنی و ثابت کرده ام که حرفهای زیادی برای گفتن دارم که نمونه بارز آن قهرمانی ۳ بازیکن در مسابقات جهانی و خاورمیانه می باشد.

آیا ارج نهادن به زحمات مربیان شهرستانی این گونه است که مربی سالها به پرورش بازیکن اهتمام ورزد و بیشتر وقت گران مایه ی خود صرف بازیکن سازی کند اما موقع اعزام فرد دیگری از راه برسد و حاصل زحمت های چند ساله او را یک شبه از آن خود کند(( آن هم فقط و فقط به صرف اینکه پشتوانه قوی و محکم در جایی دیگر دارد؟)) و بعدا در توجیه این امر این پاسخ را بشنوی که مربی باید با علم روز این ورزش اشنایی کامل داشته باشد و نیز زبان بلد باشد!

حال می خواهم بدانم اگر علم من در حد پایین است و شان و منزلت اینجانب به مسابقات برون مرزی نمی خورد یا دارای ضعف فنی هستم هر دلیل دیگری پس چگونه است که این بازیکنان دارنده مدال طلا و نقره ی جهانی می باشند و اگر من دارای قابلیت های خاص کوچینگ برای شرکت در مسابقات جهانی ۲۰۱۳ دوربان افریقای جنوبی نیستم پس چگونه است که برای حفظ مقام اول انفرادی و ارتقا تیم ایران به سکوی بالاتر از من می خواهند تمرینات بیشتر و منسجم تری را داشته باشم؟

آیا تمرین بیشتر به عهده ی ان مربی متخصص, فنی, مجرب و کارآمد نیست که قرار است این تیم را همراهی کند یا من که شان و منزلتم به این مسابقات نمی خورد؟

نکته دیگر اینکه عنوان شده است این بحثها باید در کمیته فنی مطرح شود و نیاز به نظر کارشناسانه دارد!

می خواهم بدانم آن کیست که باید نظر کارشناسانه دهد و معیار یک نظر کارشناسانه چیست؟ و بر چه اساسی یک نظر کارشناسانه اعلام می شود؟

در پایان خاطر نشان می کنم که در صورت عدم اعزام به مسابقات جهانی ۲۰۱۳ افریقای جنوبی نه تنها از تمرین با این عزیزان از هیچ تلاشی فروگذار نخواهم کرد بلکه در صدد هستم تا در سالهای آتی بازیکنان بیشتری را پرورش دهم!

پاسخ مدیر سایت:

سرکار خانم اوبوطالبیان مربی ارزنده و قهرمان ساز کشور

با سلام

احتراما،نامه شما دریافت و به عین آن در این سایت مردمی وغیر وابسته منتشر گردید!

متاسفانه اینگونه تضعیفها و حقکشی ها تنها در تنیس روی میز پیوند اعضاء  مشاهده نمیگردد زیرا چنانچه استحضار داشته باشید مشابه این نخبه کشی و به حاشیه راندن مربیان بازیکن ساز در تنیس روی میز فعلی کشور تبدیل به یکی از دغدغه های اصلی شده و متاسفانه یک عده از باصطلاح مربیان که هیچ رزومه وکارنامه ای در امر بازیکن سازی نداشته و ندارند فعلا براین رشته مظلوم و بی صاحب امیر شده ومربیان بازیکن ساز و قهرمان پرور را یا به حاشیه رانده و یا بی انگیزه کرده اند.

مطمئنا شما و امثال شما نیازی به سفرهای خارجی و اینگونه مناصب ندارید بلکه این رشته مظلوم تنیس روی میز است که به شما و امثالهم نیاز مبرم  واساسی دارد.

در نهایت به اطلاع سرکار می رساند که به مدت یک هفته از تاریخ انتشار این رنجنامه قابل تامل و پیگیری صبر کرده و چنانچه ترتیب اثری داده نشد مطمئن باشید که با مدارک اساسی و قانون پسند دیگر که بنا به مصالح در این مطلب منتشر نگردید ،بصورت مستقیم با مسولان فدراسیون پیوند اعضاء وبرخی مسئولین مرتبط دیگر وارد گفتگو واطلاع رسانی خواهیم شد.

مقدمات این پیگیری ها در حال انجام است اما به نظر می رسد چون آقای حجازیان مسئول انجمن تنیس روی میز پیوند اعضا می باشند حتما به موضوع شما رسیدگی عاجل خواهند فرمود.

 کارنامه درخشان شما سراسر شایستگی و افتخار وقهرمان سازی است.خصوصا اینکه به زبان انگلیسی نیز تسلط کامل دارید وتمام بهانه ها را گرفته اید!

موفق باشید

سید منصور علوی