قالب خبری داریا نیوز

با انتشار رنکینگ تیمی بزرگسالان ایران در ماه جاری و قرار گرفتن ایران در جایگاه قبلی (۳۴) خیلی ساده و بدون هیچ توضیحی ثابت شد علی رغم تبلیغاتی که در رابطه با رشد تنیس روی میز ایران از طرف مقامات فدراسیون اعلام می شود پینگ پنگ ایران نه تنها رشد تیمی نداشته بلکه بعد از افتخارآفرینی در جهانی مسکو که عامل رشد ۵ پله ای در رنکینگ تیمی گردید ، ۲ سال است کماکان در همان حوالی جایگاه ۳۴ باقی مانده است .

اگر قبول کنیم یکی از چند فاکتور ارزیابی عملکرد فنی یک فدراسیون و البته مهمترین آن می بایست رشد تیمی آن ورزش در سطح قاره و سپس دنیا باشد ، باید اذعان نماییم که در این مورد مهم به مانند بسیاری دیگر از فاکتورهای فنی و تخصصی علی رغم فرصت سه ساله با شکست مواجه شده ایم .

ارتقا نوشاد عالمیان نتوانسته تاثیری در ارتقای رنکینگ تیمی ایران به همراه داشته که این مهم یکی دیگر از دلایلی می باشد که ثابت می کند در ۲ سال اخیر مدیریت تنیس روی میز به جای برنامه ریزی های مدون و کاربردی برای رشد مجموعه نفرات و تیم ملی ، ارتقای تک بعدی را به منظور سنگر گرفتن پشت این موفقیت های فردی از اهداف و استراتژی اصلی خود قرار داده است.

برنامه ریزی برای ارتقای رنکینگ تیمی نیاز به برنامه دقیق تخصصی و فنی در این ورزش داشته که تیم طراحی این مهم باید به خوبی با زوایای مسائل بین الملل و امور راهبری تیم های ملی آشنایی داشته باشد .

حضور تیمی متخصص و مقبول و البته تمام وقت با تدوین برنامه ای چند ساله برای نفرات اصلی تیم ملی از نیاز های اساسی این ورزش بوده که این فدراسیون ثابت نموده توان مدیریت و اجرای این مهم را دارا نمی باشد .

همانطوریکه در رسانه های تخصصی و ملی بارها توسط کارشناسان خبره این ورزش اعلام گردیده جایگاه انفرادی اعضای تیم ملی بانوان بدلیل عدم حضورشان در میادین بین المللی جایگاهی واقعی نبوده و توان و قدرت این بازیکنان بسیار فراتر از جایگاه های فعلی می باشد .

پس مشاهده می فرمایید این بازیکنان مظلوم به محض امکان ابراز وجود به مانند بیست و یکمین دوره جام فجر با پیروزی بر بازیکنان جلوتر از خود در فهرست رنکینگ جهانی ، با ارتقا مواجه شده و دو پله صعود تیمی بانوان (از رنکینگ ۶۰ به ۵۸) ناشی از این مهم می باشد .

باید صراحتا اعلام نماییم در صورت حضور صرف بانوان با همین وضعیت بی اردویی و بی برنامه در میادین بین المللی ، جایگاه واقعی آنها می تواند در حوالی ۳۰۰تا ۳۵۰ و در صورت وجود سرمربی وکادری متخصص و دائمی در کنار بانوان نسل حاضر آن ها قطعا می توانند درجایگاه های بهتری قرار بگیرند ، به واقع یک خلاء بزرگ بین جایگاه رنکینگی دختران ملی پوش با جایگاه های واقعی شان در فهرست رنکینگ جهانی کماکان وجود داشته و نمی توان این ارتقا های موردی را به حساب برنامه ریزهای فدراسیون گذاشت .

با توضیحات فوق الذکر به روشنی نمایان می شود به دلیل عدم برنامه ریزی های تخصصی و فنی برای بانوان که نشات گرفته از مدیریت ارشد و میانی یک فدراسیون می باشد، پتانسیل های بالقوه و سرمایه های ملی کشورامکان ارتقا و بروز توانمندی هایشان را نداشته اند .

مضافا به اینکه با توجه سوابق آماری موجود در بین قهرمانان ملی بانوان و مقایسه موضوع با قهرمانان مرد تنیس روی میز ایران مشخص می شود که بخشی از دختران نخبه پینگ پنگ باز ایرانی به محض ورود به کار و زندگی متاهلی از عرصه قهرمانی و یا ملی کناره گیری نموده و یا حضور کم رنگی را تجربه نموده که لزوم حضور در میادین بین المللی و ارتقا در شرایط سنی حال حاضرنیز بیش از پیش برای نسل حاضر احساس می شود .

تحلیل فوق الذکر در حالی برای تیم های ملی بزرگسالان (آقایان و بانوان) ارائه می شود که اساسا عدم برنامه ریزی برای تیم های ملی پایه (امید و جوانان) علی رغم استعدادهای ناب در تنیس روی میز ایران هیچ پشتوانه قابل طرحی را در میادین بین المللی برای اعضای تیم های ملی متصور نمی نماید .

در جدیدترین رنکینگ تیمی فدراسیون جهانی تنیس روی میز، در بخش آقایان هشت تیم آسیایی در رنکینگ جهانی جلوتر از ما قرار داشته ودر بخش خانم ها نیز چهارده تیم آسیایی در جایگاه های بالاتری نسبت به ما قرار دارند .

با توجه به اینکه مشاهده می کنیم حضور قدرت های جهانی در قاره آسیا را از دلایل عدم ارتقای تیم های ملی عنوان می نمایند برای قضاوت بهتر در رابطه با جایگاه تیم های آسیایی در رنکینگ جهانی توجه اهالی تنیس روی میز و خوانندگان محترم را به آمار ذیل جلب می نماییم .

سوال اساسی و مهم این می باشد که دراین چند سال چه برنامه ای برای رسیدن به دیگر تیم های آسیایی که قطعا از قدرت های جهانی نمی باشند برای تنیس روی میز ایران از طرف فدراسیون برنامه ریزی و اجرا شده است ؟

هشت تیم آسیایی که جلوتر از ایران (آقایان) در رنکینگ تیمی جهان قرار دارند