قالب خبری داریا نیوز

نویسنده: حسین رضایی

نوشاد عالمیان، جوان محجوب و خوشنام کشورمان که این روز ها بسیاری از او به عنوان نابغه تنیس روی میز یاد می کنند شاید تاکنون به درستی معرفی نشده باشد و دلیل نبوغ او برای مردم مبهم باشد.

در برخی رشته های ورزشی مدال آور، نبوغ به معنی کسب مدال های طلای جهانی و المپیک و حفظ قهرمانی است در حالی که داستان در ورزش تنیس روی میز به گونه دیگری است. ورزشی که سال هاست که در انحصار چینی ها قرار دارد و در مسابقات مختلف در جای جای دنیا، مدال های انفرادی، دوبل و ترکیبی نصیب آنها می شود و به ندرت ستاره های دیگر کشور های مطرح تک مدال هایی را به دست می آورند.

چنین پیشامد هایی نشان می دهد که سایر کشور هایی که تعقیب کننده چینی ها هستند از جمله آلمان، کره، ژاپن، چین تایپه، اتریش و هنگ کنگ تنها باید نظاره گر تسخیر ناعادلانه عناوین مختلف توسط چینی ها باشند چه رسد به ما که با وجود پیشرفت های اخیر در جایگاه ۳۳ جهان قرار داریم!

در میان این هیاهو جوانی ظهور می کند که این معادلات را بر هم می زند و کارهای بزرگی می کند و نام خود و کشورش را در عرصه های بین المللی بر سر زبان ها می اندازد. فراتر از انتظار و جسورانه و ماجراجو ظاهر می شود و از نام ها ترسی ندارد. با بزرگان این رشته در دنیا بازی های جذابی می کند و بسیاری از آنها را شکست می دهد.

از جمله افتخارات او شکست کنتا ژاپنی، رنک اول جوانان جهان، وانگ لیچین چینی، اسطوره قهرمانی جهان و المپیک از چین در کشور خودش که سایت فدراسیون از آن به عنوان شگفتی سال پینگ پنگ دنیا یاد کرد،

شکست سئو هیونگدئوک کره یی، تانگ پنگ هنگ کنگی، چن چین ان چینی، بازی های جذاب با یان- آن پدیده نوظهور چینی ها، تیمو بول، وانگ هائو و شوشین و بسیاری افتخارات دیگر که منجر به کسب مقام اول پروتور جهانی جوانان در لوکزامبورگ، مقام چهارم کاپ آسیا در دو سال پیاپی، راهیابی به جمع ۳۲ نفر برتر المپیک ۲۰۱۲ و جهانی ۲۰۱۳، قرار گرفتن در رنک چهارم زیر ۲۱ سال و رنک ۴۱ بزرگسالان جهان، همه گویای توانمندی های سرشار اوست.

اگر این موفقیت ها و عناوین را به حساب نمونه یی از پیشرفت های تنیس روی میز بگذاریم دچار اشتباه شده ایم چرا که او یک استثناست و سال ها نیاز است تا کسی بتواند برخی از این افتخارات را کسب کند اما این امر انکار کننده حرکت رو به جلو و پیشرفت روزافزون جامعه تنیس روی میز ما نیست که به نوبه خود جای تقدیر دارد.

برای اینکه شاهد موفقیت های بیشتر و بزرگ تر از این جوان بااخلاق باشیم باید شرایط مناسبی برای او فراهم شود. از ابتدایی ترین نیاز های این ورزش پیچیده، جذاب و پرتحرک که ده ها تکنیک در آن اجرا می شود و اجرای هرکدام مستلزم مدت ها آموزش صحیح و تمرین و مسابقه است، مربی با دانش روز دنیا، امکانات و تجهیزات پیشرفته و حریف تمرینی قوی و متنوع است که در این سطح در کشور ما هیچ کدام از این موارد برای او فراهم نیست. شاید برای ما باورش آسان نباشد که نوشاد ساعت ها در پارکینگ منزلش با پدر و برادرش تمرین می کند.

پدری که خود ملی پوش این رشته بوده و تمام همتش را برای پیشرفت نوشاد گذاشته و برادرش نیما که بعد از او در ایران بهترین است. شاید بیشترین تاثیر در پیشرفت ورزشی او را ریچارد پراوزه داشته که مربی تیموبول آلمانی بوده و مدتی با فدراسیون همکاری داشته و روش تمرین و فراگرفتن تکنیک را به او آموخته. رحمت عالمیان پدر نوشاد بسیار گله مند است که چرا مسابقات او در عرصه های مختلف پوشش تلویزیونی ندارد و این تنها گله رحمت عالمیان نیست بلکه بسیاری از مردمی که به این ورزش می پردازند، با آن آشنایی دارند یا رویدادهای ورزشی را دنبال می کنند و تعدادشان هم در کشور کم نیست، مدام پیگیر پخش تلویزیونی بازی های او هستند ولی متاسفانه بعد از مسابقات او تنها به ذکر خبر آن بسنده می شود در حالی که همه بچه هایی که به این ورزش می پردازند می خواهند نوشاد شوند و مانند او موفق و محبوب شوند. گاهی یک ورزشکار خاص می تواند تاثیرات شگرفی را در ورزش یک کشور ایجاد کند و انگیزه هایی را به وجود بیاورد که هیچ گاه با صرف بودجه های کلان و مدیریت های موفق نتوان چنین کار بزرگی کرد.

نوشاد که تنها بازیکنی است در دنیا که با دو دست بازی می کند و گاهی با دست عوض کردن هایش در بازی های حساس با بزرگان پون هایی زیبایی به دست می آورد و موجب شگفتی تماشاچیان می شود، سرویس های متنوع و زیبایی به کار می برد، دریافت خوب، حمله های فورهند و بکهند و دفاع مناسب دارد، با وجود پیشنهاد های خوب از کشورهایی نظیر آلمان، چین و فرانسه می خواهد در کشورش بماند و افتخار او به نام ایران باشد.

این ویژگی ها موجب شده که او در دنیای این رشته که مسوولان فدراسیون جهانی آن تلاش دارند آن را از انحصار چینی ها خارج کنند و نه فقط برای ما، مورد توجه قرار گرفته و بگیرد. خوب است که در جامعه ورزشی مان قدر داشته هایمان را بیشتر بدانیم تا بارها به آنها افتخار کنیم و از اینکه هموطن ما در عرصه های بزرگ موفقیت های چشمگیر به دست می آورد به خود ببالیم.