قالب خبری داریا نیوز

سوال شده که چرا مدیران ورزشی وقتی نمی‌توانند کاری از پیش ببرند یا به دلیل ضعف خود یا زیرمجموعه‌شان موجب رکود یا توقف و شاید هم خراب کردن کارها می‌شوند، باز هم اصرار به ماندن دارند و حاضر به کناره‌گیری یا استعفا نیستند.

شاید جواب به این پرسش چندان هم دشوار و سخت نباشد، به شرط آنکه فرهنگ اداری و مدیریتی ایران را کمی بررسی و مطالعه کرده باشیم. نکته اول در این باره به نحوه انتخاب و گزینش مدیران مربوط است که متاسفانه از نظام و منطق خاصی پیروی نمی‌کند و مدیران ارشد بنا بر تشخیص یا سلیقه خویش فرد مورد نظر را صرف نظر از تخصص، تجربه، و صلاحیت‌های حرفه‌یی لازم انتخاب و منصوب می‌کنند.

اگر کمی انصاف چاشنی این انتخاب باشد و نسبتی بین فرد منتخب و کار مورد نظر نیز برقرار باشد، شاید نتیجه مثبتی هم عاید شود و مشکلی پیش نیاید. در غیر این صورت نتیجه چنین انتخابی از پیش برای هر عاقلی معلوم و مشخص است و بی‌تردید خرابکاری‌ها دامنگیر آن مجموعه و سازمان خواهد شد. نگاهی به برخی انتصاب‌ها در بخش‌های مختلف ورزشی کشور اعم از فدراسیون‌ها و باشگاه‌های ورزشی در ۳۰ سال اخیر تاییدی بر این مدعاست.

 نکته دوم به فرد منتخب یا منتصب مربوط است که از چه ویژگی‌ها یا خصوصیاتی برخوردار باشد. یک دسته افراد فرصت‌طلب که فقط به خود و منافع‌شان می‌اندیشند و برایشان اهمیتی ندارد که توان و تخصص و تجربه لازم برای مسوولیتی را داشته باشند یا از عهده انجام مسوولیت بر می‌آیند، لذا در قبال آنچه که حاصل حضورشان در پست‌های مدیریتی است، نه‌تنها احساس مسوولیتی نمی‌کنند بلکه با ادعای تمام و گاه با گستاخی در برابر منتقدان و رسانه‌ها از توان نداشته خود و کارنامه ضعیف‌شان سخن می‌رانند.

غافل از آنکه هیچ گوش عاقلی شنوای حرف‌های اینگونه نیست. بدیهی است که از چنین افرادی نمی‌توان انتظار کناره‌گیری و استعفا داشت. زیرا لازمه چنین تصمیمی داشتن کمی انصاف و خرد است که اگر وجود داشت از ابتدا چنین وضعی پیش نمی‌آمد. بگذریم از برخی چسبیده‌ها که زود فراموش می‌کنند چگونه به مسند رسیده‌اند و وقتی با حکم عزل مواجه می‌شوند می‌خواهند آسمان را به زمین بدوزند و برای دفاع از حق نداشته‌شان دست به دامان مجامع بین‌المللی هم می‌شوند. اما گروه دیگری از مدیران که در انتخابشان از سوی مدیران ارشد به کارآمدی و تخصص و تجربه‌شان توجه کافی صورت می‌پذیرد و خودشان نیز از انصاف و وجدان برخوردارند، شرایط متفاوت است.

هر چند که ممکن است تعداد چنین مدیرانی در ورزش کم و انگشت شمار باشند. بدیهی است که مدیر شایسته و برخوردار از توان و تخصص کافی به دلیل ویژگی‌های فرهنگی و شخصیتی خود، نمی‌تواند فرد فرصت‌طلبی باشد و به هر پیشنهادی پاسخ مثبت بگوید. اینگونه مدیران در مسوولیت‌های مدیریتی خود آنچنان وزین و باوقار رفتار می‌کنند که حسی آمیخته با احترام همواره نسبت به آنان وجود دارد و کارنامه کاری آنان گویای تلاشی است که در میدان عمل داشته‌اند، بدون آنکه نیاز باشد زبانشان بیش از حد لزوم کار کند. با قطع و یقین می‌توان گفت که چنین مدیرانی افرادی چسبیده به منصب و پست نیستند و در صورت لزوم ضمن اقرار به اشتباهات سهوی خویش آماده عذرخواهی، استعفا و واگذاری مسوولیت به دیگران هستند.

و البته که اینگونه مدیران به دلیل برخورداری از دانش و تجربه‌یی عمیق زود به انتهای مسیر کاری و مدیریتی خویش نمی‌رسند و اگر هم براساس شرایط و اقتضائات، مسوولتی هم نداشته باشند باز هم حافظه جامعه ورزش آنان را از یاد نمی‌برد و همواره در گوشه ذهن ورزشی‌ها وجود خواهند داشت. آنچنان که با وجود رفت و آمدهای مدیریتی در عرصه ورزش، همچنان برخی نام‌ها مانده‌اند و از جویای نام‌ها کمتر اثری به جای مانده است. کاش می‌شد ادعا کرد که ورزش ما به دست مدیرانی از این دست اداره می‌شود، و کاش…