قالب خبری داریا نیوز

از : امیرمیرصادقی ، سرمربی سابق تیم ملی تنیس روی میز ایران

تیم ملی ما باید کیفیت سنجی شود
باید یک اطاق فکربرای تیم ملی تشکیل داد

اگرخرد بیشتری در تنیس روی میز داشته باشیم بعد ازبازگشت تیم ملی تنیس روی میزبه وطن ، به گروهی نخبه و آگاه و آشنا به سایه روشن های ورزش تنیس روی میزشامل :

۱ – قهرمانان سابق تیم ملی تنیس روی میزکه آگاهی ها و اطلاعات تجربی فراوانی از دوران قهرمانی خود دارند

۲ – اشخاصی که مطالعات آکاد میک دارند و تنیس روی میزرا از جنبه های علمی و پژوهشی دنبال میکنند

۳ – اگر به این دو گروه ، یک روانشناس ورزشی – یک کارشناس آمادگی جسمانی و یک کارشناس تغذیه را اضافه نماییم را به عنوان اطاق فکرسازمان تیم ملی مامورکنیم تا نتایج و عملکرد تیم ملی و بطور کلی مسایل ریز و درشت این تیم را بررسی و ارزیابی و کیفیت سنجی نمایند تا چنانچه این تیم عیب و ایراد و انتقادی در این دوره از رقابتهای قهرمانی آسیا در پاتایای تایلند داشته است مطرح و راهکارها و راه حلهایی ارایه تا در میادین و صحنه های مسابقات بین المللی بعدی بویژه مسابقات مقدماتی برای راه یابی به المپیک ۲۰۱۶ ریو ،این اشتباهات و عیب و ایراد ها و کم کاری ها دوباره تکرار نشود.

راهکارها و ارایه طریق ها می تواند :

بوسیله عمل – بوسیله سخنرانی – بوسیله جلسات پرسش و پاسخ – بوسیله مهارتهای انرژی دهنده و نیرو بخش – بوسیله تماشای نوارهای ویدیویی – بوسیله هدف چینی و اولویت هدفهای کارآمد و بوسیله خیلی چیزهای دیگرمطابق با رهنمودها و معیارهای پیشرفته بین المللی ارایه شود.

باید در نظر گرفت که در حال حاضر زمان عوض شده و همینطور عقیده ها. هر چیزی وقتی می تواند به یک ارزش تبدیل شود که در قالب نو و مناسب خود قرار بگیرد. اگر در نظر داشته باشیم یک تنیس روی میز پویا تر و شکوفا تر و متحول تر داشته باشیم در حقیقت باید کمیته های علمی و پژوهشی و آکادمی های آموزشی و نیز مربیان فهیم و آگاه داشته باشیم . آینده متعلق به فدراسیونهایی است که بتوانند مربیانی متفکر و پر مایه را در تشکیلات خود داشته باشند.

باید توجه داشت که مدل و شیوه بعضی از پیشرفتها در تنیس روی میز تغییر و تحول پیدا کرده است. دراینجا تحول یعنی باید از یک کیفیت به کیفیت جدید تر و پیشرفته تر روی آورد. برای حل مشکلات ریشه دار و پیچیده در سیستم آموزشی تیم ملی مان نمی توان با راه حلهای دم دستی نسخه پیچید. باید پیشرفت و تحول را عبور از مسایل علمی و پژوهشی و آموزشی بدانیم که در جامعه های آکادمیک پدید آمده است و روشهای قبلی ، باطل و منسوخ شده است. با روی آوردن به این روندها ، تنیس روی میز کشور ما تحول پیدا می کند و مدرنیزاسیون می شود.

نکته مهم و کلیدی اینکه اگر تنیس روی میز بخواهد در کشور ما سرو سامان واقعی بگیرد باید آن چیزی را که در تنیس روی میز جهان پیشرفته انجام می شود به مورد اجرا درآید یعنی با همان چارت و تشکیلات و روش و اداره مدیریت مشابه آنها .

در پنج سال گذشته کرارا مشاهده نموده ایم که انتخاب مربیان تیم ملی تنیس روی میز کشورمان مانند کنسروهایی بوده است با تاریخ مصرف چند ماهه که مربیان یکی پس از دیگری جای همدیگر را بجا ، یا نا بجا گرفته اند و هر مربی که آمده باید از صفر با سلیقه و سبک و سیاق خود کار خود را شروع کند و بیچاره این بازیکنان تیم ملی هستند که مانند گوشت قربانی ، این دست به آن دست می شوند.

و همه این مسایل غیر متعارف به دلیل همین یکجانبه نگری است که موجب زمین گیر شدن تیم ملی می شود و با پرداخت این همه هزینه مالی اما بازدهی لازم را نداشته است. به همین علت است که فضاهای آموزشی تیم ملی ما آنطور که باید تغییر و تحول پیدا نکرده است و اصلاحات و پیشرفتهای محسوسی در آن ایجاد نشده است ، چون غیر مشارکتی عمل نموده ایم.

اعتراض و انتقاد اصلی این است که مگر می شود با یک مربی ، تیم ملی را جمع و جور و اداره کرد و به آن نظم و آرایش و آرامش داد. این روندهای باطل موجب می شود که دودش به چشم بازیکنان تیم ملی برود. در همه کشورهای پیشرفته در زمینه تنیس روی میز ، مربیان تیم ملی ، مشاوران مطلعی برای خود دارند تا کارآیی و راند مان سطح آموزشی خود را بالا ببرند. در حالیکه مربیان تیم ملی ما باید از تجربیات و تفکرات نوگرایی دیگرانی که در زمینه های آموزشی و پژوهشی خود موفق عمل نموده اند استفاده بهینه ببرند تا بتوانند در خود و در کار خود تحول ایجاد نمایند.

امر لازم در انتخاب مربیان تیم ملی اینکه باید سقف را بالاتر ببینیم و باید مربیان را تفکیک سازی کنیم تا افراد توانا با افراد نا توان متمایز و مشخص شوند.

یک وضعیت سنتی از دیر باز در ساختار کادر فنی تیم ملی داریم که موج اصلاحگری و تحولگرایی لازم در آن ایجاد نشده است و پیچیدگی هایی در آن وجود دارد که تا کنون حل نشده است. ساختار تیم ملی ما اغلب اوقات مانند دیگی است که یک غذایی را پخته ولی نه قاشق و نه بشقابی دارد که بتوان از آن غذا خورد.

برای تیم ملی باید یک اطاق فکر تشکیل داد که این اطاق فکر بتواند مربیان تیم ملی و نیز بازیکنان تیم ملی را در صورت نیاز و لزوم تغذیه کند. این اطاق فکر باید از : آنالیزور — روانشناس ورزشی – مربی بدنساز – ماساژور – مدرس و محقق و پژوهشگر – پزشک اورتوپد و فیزیوتراپ – پیشکسوت – پارتنر – نیروهای : مالی – نیروهای خدماتی – نیروهای اقتصادی – نیروهای فرهنگی – نیروهای روابط عمومی – نیروهای رسانه ای — نیروهای اجتماعی و نیروهای مختلف دیگر تشکیل شود.

متاسفانه در اغلب اوقات ، انتخاب مربیان تیم ملی ما روی یک اساس و پایه صحیحی که خرد آن را بپذیرد نیست. انتخاب مربیان تیم ملی فقط رابطه ای است در حالیکه باید ضابطه ای باشد. بعضی از مربیان تیم ملی بوده اند که مانند آدمهای چشم و دل گرسنه و مثل کسانی که جلوی دکان قصابی برای یک تکه لثه و آشغال گوشت ، دم می جنبانند عنوان مربی تیم ملی را گدایی می کنند و تملق می گویند.

فلسفه مربیگری دارای دو جنبه است :

اول خود سازی و دوم دیگرسازی . بدون خود سازی دیگر سازی ممکن نیست. یک سری از مربیان هستند تا بازنشسته نشوند و از کار خود کناره گیری نکنند دلایل عدم موفقیتهای خود را در زمینه مربیگری متوجه نمی شوند و همچنین بعضی مربیان هستند که حتی بعد از بازنشستگی هم به ضعفهای مربیگری خود پی نمی برند.

تیم ملی ما مانند یک ماهی بزرگی است که باید در یک حوض بزرگ زندگی کند. خدانکرده قصد تخریب ندارم و نمی خواهم کسی را خراب کنم اما حقیقت این است که از دیدگاه من که همه مراحل مربیگری و قهرمانی و مدیریتی و گزارشگری تنیس روی میز را در طی مدت ۵۷ سال طی نموده ام و در حال حاضر پذیرای هیچ پست و سمت و عنوانی نیستم ،در حال حاضر مربی شایسته ای که در حد و در سطح بازیکنان نخبه تیم ملی ما امثال : نوشاد و نیما عالمیان و افشین نوروزی و بازیکنان جوان و برجسته رو به رشد دیگر ما باشد در ایران وجود ندارد و اغلب خرد و آموزش واقعی مربیانی که در حال آمد و رفت در تیم ملی هستند جز ” سیاه مشقی ” نیست.

در ورزش منجمله تنیس روی میز دو عامل است که یک بازیکن را به درجات بالا و عالی می رساند :

۱ – مربی فهیم و آشنا به علم روز 

۲ – بازیکنانی که منظم و مداوم تمرین کنند

هر کدام از این دو فاکتور اگر خوب کار نکند هدف مورد نظر تامین نخواهد شد.
یک مربی تیم ملی تنیس روی میز همیشه باید به خود بگوید که چه چیزهایی از من ، مربی بهتری می سازد. یک مربی باید در هر مقطع و زمانی ، یک فکر جدید ، و یک راهکار جدیدی داشته باشد. مربی و بازیکن تیم ملی ، دو روی یک سکه هستند و از هم جدانشدنی. به عبارت دیگر ، نیمه پنهان هر بازیکن ، همانا مربی است.
مربیگری یک شغل بسیار پیچیده و ظریف و شگفت انگیز است ، بدیهی است که هر کسی نمی تواند واجد شرایط مربیگری باشد حتی بازیکنان و قهرمانان صاحبنام و برجسته.
سوژه و موضوع و مسایل گوناگون در زمینه مربیان تیم ملی و کادر فنی زیاد است که در فرصتهای بعدی به آنها خواهم پرداخت. تحلیل بعدی انشا لله در خصوص تیم ملی تنیس روی میز بانوان کشورمان خواهد بود.
ادامه دارد ……..

مطالب مرتبط:

تحلیلی بر۲۲ دوره مسابقات پینگ پنگ آسیا ۲۰۱۵ پاتایا (قسمت اول)